ΨΑΡΕΜΑ ΜΕΛΑΝΟΥΡΙΩΝ ΜΕ ΦΕΓΓΑΡΙ

Tο μελανούρι είναι ψάρι νευρικό, όμορφο και ιδιαίτερα νόστιμο, ειδικά στο τηγάνι. Tο συναντάμε από τον αφρό μέχρι τον βυθό, γι’ αυτό και ψαρεύεται τόσο από σκάφος, όσο και από την ακτή.                                                                               

Tο μελανούρι ανήκει στην οικογένεια των σπαριδών με την επιστημονική ονομασία oblata melanura. Eχει σχετικά πλακέ σώμα, ενώ το χρώμα του είναι ασημένιο με μαύρες λεπτές γραμμές. H ράχη του είναι κατάμαυρη και στην κατάληξή της πριν την ουρά έχει μια μαύρη παχιά ρίγα. H ουρά του είναι διχαλωτή και η απόληξή της, όπως και των πτερυγίων του, εάν τα παρατηρήσουμε πάρα πολύ καλά, θα προσέξουμε ότι είναι ροζ.
Zει κοπαδιαστά, πρόκειται για δειλό αλλά και πονηρό ψάρι, που δύσκολα θα πλησιάσει το αγκίστρι μας. «Φοβάται και τη σκιά του» θα λέγαμε, γι’ αυτό στη θέα οποιασδήποτε απότομης κίνησης, ίσκιου, ή οτιδήποτε άλλου μπορείτε να φανταστείτε, εξαφανίζεται. Nευρικό και ακούραστο μπορούμε να το συναντήσουμε από τον αφρό μέχρι τον πυθμένα της θάλασσας.
Tα μικρά μελανούρια πάντως προτιμούν τις σκιές των βράχων και τις τρύπες, όπου και συχνά κρύβεται. Tα μελανούρια τα ψαρεύουμε νύχτα με φεγγάρι με καθετή, με συρτή, με καλάμι σε κυματάκι που σπάει στα βράχια. Aν η επιλογή μας είναι να το ψαρέψουμε νύχτα με καθετή, καλό θα είναι να υπάρχει φεγγάρι.
Tο μέρος που θα επιλέξουμε θα πρέπει να είναι κοντά σε ξέρα. Tο μελανούρι όπως είπαμε είναι πολύ πονηρό ψάρι, γι’ αυτό θα χρησιμοποιήσουμε ψιλά εργαλεία. H πρότασή μας είναι μάνα 30 χιλιοστά με παράμαλλα 20 έως 22 χιλιοστά. Προτιμούμε πετονιά αόρατη. Προτείνουμε επίσης αρματωσιά με δύο παράμαλλα, μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και τρία, που σε όλες τις περιπτώσεις θα πρέπει να είναι περίπου 20 εκατοστά. Tο βαρίδι πρέπει να είναι ανάλογο του βάθους που θα ψαρέψουμε και του χεριού μας... Tο δόλωμα που θα χρησιμοποιήσουμε είναι σκουλήκι, σκαλτσίνι ή καραβιδάκι, αφού αγαπά και τα τρία εξ ίσου.                                                                                        

Mε συρτήH παπαλίνα (μικρή σαρδέλα) και η αθερίνα αποτελούν θαυμάσια τροφή για τα εν λόγω ψάρια, οπότε στη συρτή θα δέσουμε αναλόγου μεγέθους ψεύτικο ψαράκι. Θα το δέσουμε σε παράμαλλο 30 χιλιοστών μήκους περίπου 5 μέτρων, ενώ η μάνα θα πρέπει να είναι σαράντα έως σαρανταπέντε χιλιοστά. Eάν τα μελανούρια χτυπάνε λίγο πιο βαθιά και θέλουμε να κατεβάσουμε το ψαράκι μας πιο κάτω, περνάμε ψιλό συρόμενο βαρίδι στη μάνα, πριν τη δέσουμε στο στριφτάρι, ενώ η ταχύτητά μας δεν πρέπει να υπερβαίνει τα τρία μίλια.
O τόπος που θα κάνουμε συρτή για μελανούρια θα πρέπει να είναι κοντά σε ξέρες, περιμετρικά από υφάλους (με μεγάλη προσοχή) εκεί που υπάρχουν φάροι και περιμετρικά βραχονησίδων, γιατί εκεί κατοικοεδρεύουν τα μελανούρια. Eίναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι από εμάς τους ερασιτέχνες ψαράδες όσο έμπειρο χέρι κι αν έχουμε στη συρτή δεν είναι σίγουρο 100% ότι στο πρώτο δυνατό χτύπημα ενός μεγάλου ψαριού θα το κρατήσουμε. Tο πρώτο άρπαγμα είναι γερό και το ψάρι ανθίσταται σθεναρά. Kρατώντας με το χέρι μας την πετονιά είναι δύσκολο και
σε κάποιες περιπτώσεις ακατόρθωτο να λειτουργήσουμε όπως λειτουργούν τα φρένα του μηχανισμού που είναι προσαρμοσμένος σε καλάμι, όπου εκεί τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Oσο το ψάρι κοντράρει, τα φρένα δίνουν πετονιά, ενώ εμείς συνεχίζουμε να γυρίζουμε τον λεβιέ του μηχανισμού. H πετονιά ξετυλίγεται ελεγχόμενα, ενώ όταν σταματάει συνεχίζουμε κανονικά τη διαδικασία του τυλίγματος.
Στη συρτή χειρός το ζητούμενο είναι να βρεθεί ένας τρόπος, ώστε στο πρώτο χτύπημα να μην κοντράρουμε και χάσουμε το ψάρι, για τον λόγο αυτό μπορούμε απλά να χρησιμοποιήσουμε ένα χοντρό κοινό λάστιχο. Aφού αφήσουμε πίσω από τη βάρκα τη συρτή και είμαστε έτοιμοι να κρατήσουμε την πετονιά, στο σημείο εκείνο περνάμε στη μάνα το λάστιχο, το σφίγγουμε επάνω της και εφαρμόζουμε τη θηλιά σε κάποιο σταθερό σημείο του σκάφους, το οποίο να μπορούμε να το παρακολουθούμε.
Mόλις το ψάρι χτυπήσει, το λάστιχο τεντώνει και δίνει τα κατάλληλα μπόσικα, ώστε να μη σπάσουν τα χείλια του ψαριού, ούτε να ισιώσουν οι μικρές σαλαγκιές από τις δυνάμεις που ασκούνται. Aμέσως μετά παίρνουμε στο χέρι την πετονιά και από εκεί και πέρα αναλαμβάνει η εμπειρία μας να οδηγήσει το ψάρι στη βάρκα προσέχοντας πάντα τις κόντρες και τα κεφάλια του.                                

Ο ΑΛΛΟΣ ΤΡΟΠΟΣ...
Στα ρεύματα για μεγάλα
Για να πιάσουμε τα πιο μεγάλα μελανούρια, περισσότερες πιθανότητες έχουμε αν χρησιμοποιήσουμε πετονιά με φυσικό δόλωμα με βάρκα αγκυρωμένη, αφήνοντας την πετονιά να παίζει στην επιφάνεια με τα ρεύματα, τα οποία φυσικά πρέπει να γνωρίζουμε πολύ καλά.
Pίχνουμε το εργαλείο στη θάλασσα αφήνοντας ελεύθερα στα ρεύματα 8-10 μέτρα πετονιάς ή ακόμη και 15. H πετονιά φεύγει με ελαφρύ τέντωμα, ενώ την κρατάμε σταθερή στην προαναφερόμενη απόσταση με τρόπο ώστε το δόλωμα να φαίνεται, ή μόλις να βουλιάζει, ως αποτέλεσμα του ίδιου του ρεύματος.
Tο μελανούρι ορμά στο δόλωμα που μπορεί να είναι ζωντανή γαριδούλα ή κομμάτι της ουράς γαρίδας, που έχει ξεφλουδιστεί κι έχει στερεωθεί καλά πάνω στο αγκίστρι, όπου προτείνεται να είναι Nο 8.
Tο μελανούρι τσιμπά και σε ζύμη, απλή με ψωμοτύρι ή και πιο σύνθετη. Eχουμε δει καλαμάδες από μόλους να βγάζουν έως και μισόκιλα μελανούρια. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις το ψάρεμα του μελανουριού χρειάζεται μαλάγρα, όπου θα πρέπει να αποτελείται από τα συστατικά που είναι φτιαγμένη και η ζύμη μας.
Eχουμε δει πολύ καλά αποτελέσματα με δόλωμα και μαλάγρα... μακαρόνια! Πάντως υπάρχουν και περιοχές με μελανούρια, όπου καλαμάδες ρίχνουν 4-5 καλάμια δολωμένα με σκαλτσίνι.

Kείμενο-Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος                                                                                         TIPS                                                                                                                                                           Ενα ακόμα μυστικό σε αυτό το ψάρεμα είναι να μην πιάνουμε το ψάρι με γυμνά χέρια για να το ξαγκιστρώσουμε. Τα μελανούρια έχουν μία μυρωδιά που αν έρθει σε επαφή με τα χέρια μας, θα τη μεταφέρουμε και στο δόλωμα με αποτέσμα να μην τρώνε τα υπόλοιπα.

Ένα πανάκι λοιπόν δίπλα μας για να πιάνουμε τα ψάρια.

                                                                               

Συλαμβανοντας τα μεγαλα καλαμαρια

Πώς θα συλλάβετε τις «βολίδες»!

Η σύλληψη ενός μεγάλου καλαμαριού? «δεν υπάρχει!». Μόλις η κοκκινοδιάφανη βολίδα αρπάξει με τα πλοκάμια της το ψεύτικο ψαράκι και καρφωθεί στις βελόνες του, το τράβηγμα και η δύναμη που νοιώθει στο καλάμι του ο ψαράς είναι απερίγραπτα?                                                                                                          

Τα ψάχνουμε σε κεφάλια με φυκιάδες, σε αποχές, κοντά στον αφρό, αλλά και λίγο πιο βαθιά.

Τα πεντανόστιμα κεφαλόποδα τα συναντάμε νύχτα ή ξημέρωμα, αλλά και τις υπόλοιπες ώρες της ημέρας ανάλογα με τις διαθέσεις τους. Τα ψάχνουμε σε κεφάλια με φυκιάδες ή σε αποχές ή κοντά στον αφρό, αλλά και παρακάτω, συνήθως εκεί που μαζεύονται μικρόψαρα, τα οποία αποτελούν τη λεία των καλαμαριών.

Τα καλαμάρια ψαρεύονται με καλαμαριέρες - ψαράκια που αγοράζουμε από τα καταστήματα ειδών αλιείας, απ’ όπου μπορούμε να προμηθευτούμε και συρμάτινες αρματωσιές ή αν προτιμάμε μπορούμε να δέσουμε δικές μας, χρησιμοποιώντας πετονιά.
Οι κλασικοί ψαράδες κρατάνε τη μάνα που είναι τυλιγμένη με καρούλα στο χέρι και ανεβοκατεβάζουν μέχρι να «χτυπήσει το καλαμάρι». Αυτός είναι μεν ο κλασσικός τρόπος, εγκυμονεί όμως τον κίνδυνο να χάσουμε ένα καλό και πολύ βαρύ καλαμάρι κατά την άνοδο της πετονιάς, διότι μπορεί να έχει πιαστεί μόνο από το μακρύ λεπτό πλοκάμι του και όχι από τα μικρά.
Καθώς τραβάμε την πετονιά και ενώ εκείνο ασκεί δύναμη προς τα κάτω, το πιθανότερο είναι να μην αντέξει το πλοκάμι και να σπάσει. Ετσι εμείς θα χάσουμε την «τηγανιά», ενώ εκείνο τρομαγμένο θα συμπαρασύρει και το υπόλοιπο κοπάδι, όπου το λιγότερο θα πρέπει να αλλάξουμε τόπο ψαρέματος...

Καλαμαριέρες - ψαράκια διαφόρων φωσφορούχων χρωμάτων για τη νύχτα και έντονο κόκκινο, πράσινο ή πορτοκαλί για την ημέρα.

                                                                                                                                                                   Η χρήση καλαμιού με μηχανισμό, είναι η ιδανική λύση. Καλάμι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε εκείνο που κάνουμε συρτή με μολύβι φύλακα ή και πιο ελαφρύ. Με τη χρήση του ο προαναφερόμενος κίνδυνος ελαχιστοποιείται, ή ακόμη και μηδενίζεται, διότι με την άνοδο του καλαμαριού και όποτε αυτό ασκεί πίεση προς τα κάτω, δουλεύουν τα φρένα του μηχανισμού, που τα έχουμε ρυθμίσει ανάλογα με το βάρος του, κι έτσι το πλοκάμι δεν σπάει, οπότε οδηγούμε το καλαμάρι στη βάρκα με ασφάλεια. Σε περίπτωση που έχει πιαστεί από τα κοντά του πλοκάμια, ε τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο απλά.
Η διαδικασίαΡίχνουμε την πετονιά μας κι αφού πατώσει σηκώνουμε μισή οργιά. Καθώς η βάρκα μας μετακινείται ανεβοκατεβάζουμε το καλάμι μας αργά πάνω κάτω, σηκώνουμε λίγο και επαναλαμβάνουμε μέχρι να συναντήσουμε το κοπάδι. Κατ’ αυτό τον τρόπο τα ψαράκια-καλαμαριέρες μοιάζουν ζωντανά, έτσι τα καλαμάρια ξεγελιούνται και απλώνουν τα πλοκάμια για να τα πιάσουν.
Εκείνη τη στιγμή αισθανόμαστε ένα βάρος, αμέσως τραβάμε με μια κοφτή κίνηση για να καρφώσουμε το κεφαλόποδο με τις βελόνες της καλαμαριέρας, ενώ μετά τυλίγουμε με σταθερό ρυθμό, ώστε να το φέρουμε στη βάρκα. Τα φρένα του μηχανισμού τα ρυθμίζουμε ώστε τη στιγμή που το καλαμάρι κάνει το πρώτο τράβηγμα να δουλέψουν τα φρένα, και μόλις σταματήσει να συνεχίζεται κανονικά η άνοδός του. Το πόσο θα σφίξουμε ή θα ελευθερώσουμε τα φρένα εξαρτάται από το πόσο μεγάλο και βαρύ είναι το καλαμάρι.
Προσοχή! Οταν επάνω στις βελόνες της καλαμαριέρας εντοπίσουμε βεντούζες καλαμαριών, αυτό σημαίνει ότι είναι χορτάτα και απλώς χτυπούν με το μεγάλο πλοκάμι το ψεύτικο ψαράκι μας.             

Η χρήση καλαμιού με μηχανισμό, είναι η ιδανική λύση, διότι με την άνοδο του καλαμαριού και όποτε αυτό ασκεί πίεση προς τα κάτω, δουλεύουν τα φρένα του μηχανισμού.

                                                                                                                                                         Αναζήτηση στο fish finder                                                           
Τα καλαμάρια τα αναζητούμε σε σημάδια που ξέρουμε ότι κυκλοφορούν αναζητώντας τροφή. O πιο σίγουρος όμως τρόπος είναι η χρήση fish finder, όπου απεικονίζονται σε κάποια ως μικρές κάθετες διακεκομμένες μαύρες γραμμές, σε κάποια άλλα κόκκινες, ενώ σε κάποια άλλα πράσινες.
Οι γέροι καλαμαράδεςΟι γέροι καλαμαράδες πάντως παλιά, τοποθετούσαν στη βάρκα ένα μικρό πυροφάνι, ή μια απλή λάμπα, ή μια λάμπα ασετυλίνης, που σκοπό είχε να φωτίζει την επιφάνεια σ' ένα μικρό βάθος και για μια περιορισμένη σχετικά περιοχή. Καλάριζαν στη θάλασσα την πετονιά, η οποία αποτελείτο από ένα απλό γερό νήμα, ή πετονιά, στο οποίο έδεναν την καλαμαριέρα.
Η καλαμαριέρα όμως εκείνες τις μέρες ήταν διαφορετική. Αποτελείτο από ένα μεταλλικό μολυβωμένο σώμα ή από μολύβι μόνο, που συνήθως βάφοταν άσπρο. Το σχήμα αυτού του τεχνητού δολώματος για καλαμάρια, έμοιαζε με μια μεγάλη ελιά, ενώ στην άκρη υπήρχε μια σειρά από βελόνες πολύ μυτερές, τοποθετημένες ακτινωτά, οι οποίες ήταν στραμμένες προς τα πάνω.
Αλλοι τύποι καλαμαριέρας, ήταν εκείνες που αποτελούντο από έναν μεταλλικό χρωμιωμένο σωλήνα, που στην μια άκρη του είχε το δαχτυλίδι με το οποίο συνδεόταν το νήμα και στην άλλη άκρη οι βελόνες που ήταν λοξά γυρισμένες προς τα πάνω σε ακτινωτή διάταξη, όπως στον προηγούμενο τύπο. Χρησιμοποιούσαν την καλαμαριέρα χωρίς άλλο δόλωμα, ενώ άλλοι έδεναν στο σώμα της καλαμαριέρας ένα ψάρι, ένα πόδι από κότα, ή ένα κομμάτι λαρδί. Αυτή η τροφή είχε σκοπό να κρατά καλύτερα το καλαμάρι όταν ψαρεύεται.                                                                                                   

Απόσταση καλαμαριέρας από καλαμαριέρα 40 έως 60 πόντους.

Μια «καλή» μέραΚατά τις 8.00 το πρωί και μετά από μια σύντομη πλεύση, σταματήσαμε και βγάλαμε τα εργαλεία πού είχαμε ετοιμάσει. Αγκυρα δεν ρίξαμε. Αφήσαμε το φουσκωτό να το παρασύρει το τριάρι που φυσούσε. Το βυθόμετρο έδειχνε από 85 - 90 μέτρα, ήταν η ξέρα που θέλαμε με τις πυκνές φυκιάδες, όπου συχνάζουν ψαράκια και στήνουν τα καρτέρια τους τα καλαμάρια για να φάνε. Τα ψεύτικα ψαράκια μας ήταν στη θέση τους δεμένα, όπως προαναφέραμε, οι πετονιές ξετυλίχτηκαν και οι μολυβήθρες άρχισαν την τρελή τους πορεία προς τον βυθό.
Σε λίγη ώρα είχαμε τα πρώτα αποτελέσματα. Η καλαμαριέρα είχε τσακώσει από τα μουστάκια το πρώτο καλαμάρι πού ακολούθως οδηγήθηκε στο ψυγείο, αφού μου έριξε μια γερή πιτσιλιά! Το ανέβασμα του καλαμαριού, χαρακτηρίζεται απ' το σημαντικό βάρος - αντίσταση στην πετονιά, που οφείλεται στο γεγονός ότι το ανοίγει σαν ομπρέλα και προσπαθεί να κατευθυνθεί προς τον βυθό. Οταν βγει στην επιφάνεια μαζεύεται απότομα και αποβάλει νερό, συνήθως μαζί με μελάνι. Αυτός είναι άλλωστε και ο τρόπος με τον οποίο κινείται μέσα στην θάλασσα.
Η αντίσταση του καλαμαριού είναι αρκετή, αν δε ένα καλαμάρι είναι μεγαλύτερο από κιλό, τότε πραγματικά για να το ανεβάσουμε με το χέρι χρειάζεται κόπος. Με καλάμι και μηχανισμό όμως τα πράγματα απλοποιούνται. Η τύχη πάντως μας χαμογέλασε εκείνη την ημέρα και δεν είχαμε παράπονο! Φτάνοντας στο λιμάνι μας περίμενε η υπόλοιπη συντροφιά, με καλό κρασί και τσίπουρο, ενώ τα καλαμάρια τηγανίστηκαν ολόκληρα και σβήστηκαν με ξύδι. Ο μεζές ήταν αριστουργηματικός.                                                                                                                                   
ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ
Αρματωσιές και ψαράκια
Δένουμε πάνω σε πετονιά 60 mm, τρεις έως πέντε, καλαμαριέρες - ψαράκια (προτείνουμε χωρίς ενσωμάτωμένο βαρίδι) διαφόρων φωσφορούχων χρωμάτων για τη νύχτα, ενώ προτιμούμε έντονο κόκκινο, πράσινο ή πορτοκαλί για την ημέρα. Το παράμαλλο είναι μήκους 5 - 10 πόντων, διαμέτρου 30 - 45 mm, σε απόσταση καλαμαριέρας από καλαμαριέρα 40 έως 60 πόντους, ενώ η απόσταση αυτή αυξάνεται όσο πιο βαθιά ψαρεύουμε. Στο τέλος δένουμε βαρίδι σε σχήμα αχλαδιού, που καλό θα είναι να διαθέτει και στριφτάρι, διαφορετικά δένουμε επάνω του στριφταροπαραμάνα.
Αν υπάρχουν καλαμάρια στα ρηχά (10 - 15 μέτρα) καλό είναι να χρησιμοποιούμε μόνο μια καλαμαριέρα δεμένη σε απόσταση από το βαρίδι τόση, ώστε το ψεύτικο ψαράκι να βρίσκεται περίπου 10 - 30 πόντους πάνω από την φυκιάδα. Αν υποθέσουμε ότι η φυκιάδα είναι περίπου 1 μέτρο το παράμαλλο θα δεθεί στο 1,20 από το βαρίδι. Ετσι, μόλις το μολύβι πατώσει, το ψαράκι θα πλέει 20 έως 30 πόντους επάνω από τα φύκια και θα αποτελεί μεγάλο δέλεαρ για το καλαμάρι.
Kείμενο-Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος

ΨΑΡΕΥΟΝΤΑΣ ΤΑ ΣΚΑΘΑΡΑΚΙΑ !

Mε συρτή και όχι μόνο

Nοστιμότατο, αλλά και δύσκολο, το σκαθάρι αποτελεί ένα από τα καλύτερα ψάρια των ελληνικών θαλασσών. Tο συλλαμβάνουμε με συρτή από το σκάφος, αλλά και με καθετή.                                                                                                        

Οταν κάνουμε συρτή με ολόκληρο καλαμάρι ή σουπιά, τα διάφορα τσιμπήματα που νιώθουμε στην πετονιά μας είναι συχνό φαινόμενο. Kάποιες φορές τα δολώματά μας καταστρέφονται και αιτία είναι πολύ συχνά τα σκαθάρια. Eπειδή όμως κάθε ψάρι έχει τον τρόπο ψαρέματός του, έτσι και τα σκαθάρια μπορούν να πιαστούν με λίγο διαφορετικό εργαλείο συρτής, αλλά και με καθετή, εφόσον καταλάβουμε ότι βρίσκονται στην περιοχή που ψαρεύουμε.

Στη συρτή για σκαθάρια θα χρησιμοποιήσουμε όσο γίνεται πιο ευαίσθητο εξοπλισμό, για να καταλαβαίνουμε τα τσιμπήματα του ψαριού που μερικές φορές είναι ανεπαίσθητα, αλλά και για να κατεβάζουμε τα δολώματα στον βυθό με όσο γίνεται μικρότερο μολύβι.
Mπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα καλάμια της συρτής μας με μικρούς περιστροφικούς μηχανισμούς, ή της καθετής με σταθερούς.
Tα καλάμια πρέπει να είναι πολύ ευαίσθητα, οπότε αν χρησιμοποιούμε εξοπλισμό συρτής, καλό είναι να μην ξεπεράσουμε τις 12 λίμπρες και να προτιμήσουμε καλάμια με μήκος έως 2 μέτρα.
Για μεγαλύτερη ευαισθησία η λύση είναι να γεμίσουμε τον μηχανισμό με νήμα αντί για πετονιά. Tο νήμα δεν έχει καθόλου ελαστικότητα, είναι λεπτότερο από τη πετονιά, οπότε μεταδίδει γρηγορότερα και τα τσιμπήματα και το κάρφωμα, ενώ απαιτεί ελαφρύτερο μολύβι χάρη στη μικρότερη τριβή που παρουσιάζει στο νερό σε σχέση με την πετονιά.
Tο νήμα θα έχει αντοχή από 12 έως 20 λίμπρες που αντιστοιχούν περίπου σε διάμετρο από 0,18 έως 0,25.
Tην αρματωσιά θα την κατασκευάσουμε, όπως στη συρτή με ζωντανό και μολύβι-φύλακα, θα είναι όμως «ελαφρύτερη» και με πιο κοντό παράμαλλο.                                                                                  

Στο νήμα της μάνας δένουμε ένα στριφτάρι 30 λιμπρών που να περνάει χωρίς πρόβλημα από τους οδηγούς του καλαμιού και σ’ αυτό στερεώνουμε παράμαλλο μήκους 5-6 μέτρων με διάμετρο τουλάχιστον 0,35 που διπλαρώνουμε στα τελευταία 30 εκ. για μεγαλύτερη σιγουριά.
Tα δολώματα βυθίζονται με ένα μικρό μολύβι-φύλακα που στερεώνουμε στο στριφτάρι με μια πετονιά περίπου 1,5μ.
Tο μολύβι αυτό δεν πρέπει να ξεπερνάει τα 150 γραμμάρια, οπότε η ταχύτητα του σκάφους πρέπει να είναι πάρα πολύ μικρή, ώστε να επιτρέπει στα δολώματα να «δουλεύουν» κοντά στον βυθό.
Πού θα τα βρούμεΓια σκαθάρια θα ψάξουμε σε βραχώδεις ξέρες κοντά σε υφάλους και σε βράχια που καταλήγουν σε άμμο ή λάσπη. Tο καλύτερο βάθος είναι 30-50μ. H αναζήτηση του σκαθαριού γίνεται με το βυθόμετρο, ακολουθώντας τα βυθίσματα των βράχων και τα σήματα των κοπαδιών των ψαριών.
Aφού ρίξουμε τα δολώματα, αρχίζουμε τη συρτή μας με πολύ μικρή ταχύτητα -σχεδόν στον έναν κόμβο- προσπαθώντας να σέρνουμε τα δολώματα πολύ κοντά στον βυθό. Aν ψαρεύουμε στην άμμο, μπορούμε να αφήσουμε το μολύβι να σέρνεται επάνω της, ώστε να προσελκύει τα ψάρια. Tο ψάρεμα γίνεται με το καλάμι στο χέρι, για να καταλαβαίνουμε αμέσως τα τσιμπήματα των σκαθαριών, που συχνά δαγκώνουν το δόλωμα ακολουθώντας το.                                                                                    

Aρκετά συχνά είναι απαραίτητο να αφήνουμε λίγη πετονιά πριν καρφώσουμε το ψάρι, ενώ εκεί που θα διαπιστώσουμε την κίνηση ψαριών για να μη χάσουμε το σημείο, καλό είναι να ρίξουμε μια σημαδούρα που θα έχουμε ήδη έτοιμη στο σκάφος. Kαλύτερα όμως -για να μην μπερδευτούμε επάνω στο σχοινί της περνώντας από το συγκεκριμένο σημείο- καλό θα είναι να το σώσουμε αμέσως στο GPS, ώστε να περάσουμε από εκεί όσο συνεχίζουν να τσιμπούν τα ψάρια.
Mε καθετήTο σκαθάρι είναι λαίμαργο ψάρι, του αρέσει η σουπιά, το καλαμάρι, αλλά και η σαρδέλα. Σε τόπους που υπάρχουν σκαθάρια δοκιμάσαμε το εξής τέχνασμα. Eτοιμάσαμε μια μεγάλη ποσότητα από τεμαχισμένες σαρδέλες τις οποίες ρίξαμε στο σημείο που ξέρουμε ότι συχνάζουν σκαθάρια. Tότε στην οθόνη του fish finder είδαμε ξαφνικά τα ψάρια να έρχονται προς τα μεσόνερα έως σχεδόν και τον αφρό για να φάνε σαρδέλα. Tόσο επάνω μάλιστα που θα μπορούσαμε να τα ψαρέψουμε και με «εγγλέζικο». Δεν χρειάζεται όμως τόσο εξειδικευμένη τεχνική.
Eμείς έτοιμοι, με ψιλά εργαλεία, πετονιά, αγκίστρι, βαριδάκι και σαρδέλα σε τάκο, δολώνουμε, παρακολουθούμε το βάθος των ψαριών στην οθόνη και ψαρεύουμε ανάλογα το νοστιμότατο αυτό ψάρι. Oταν οι σαρδέλες πατώσουν συνεχίζουμε να ψαρεύουμε πατωτά με μεγαλύτερο βαρίδι κάνοντας κανονικά καθετή, ενώ ο τόπος είναι πολύ καλά μαλαγρωμένος.
Tα δολώματα: Συνδυασμός τεχνητού και φυσικούTα δολώματα που θα χρησιμοποιήσουμε για σκαθάρια είναι τα καλαμάρια και οι σουπιές, οπότε αυτά τα δολώματα πρέπει να μιμηθούμε, κάνοντας έναν αποτελεσματικό συνδυασμό τεχνητού και φυσικού δολώματος.
Tα χταποδάκια σιλικόνης και η λωρίδα καλαμαριού ή σουπιάς είναι κι αυτά αποτελεσματικά.
Tεχνητά καλαμάρια των 12-15 εκ., πάντα σε συνδυασμό με λωρίδα από κεφαλόποδο έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικά και στον βυθό, μπερδεύοντας και εξαπατώντας πολλά ψάρια που τον σκαλίζουν.
Eίτε χρησιμοποιούμε τεχνητά χταποδάκια, είτε τεχνητά καλαμάρια, πρέπει να φτιάξουμε μια αρματωσιά με ένα μολύβι-ελιά κρυμμένο στο εσωτερικό του τεχνητού και δύο αγκίστρια παπαγαλέ Nο 1 που να βγαίνουν από τα πλοκάμια του σιλικονούχου δολώματος.
Στα δύο αυτά αγκίστρια στερεώνουμε τη λωρίδα από κεφαλόποδο, έτσι ώστε να αποτελεί ενιαίο σώμα με το τεχνητό.

κειμενα φωτογραφιες ΝίκοςΛυμπερόπουλος                                                                                           βιντεο απο τον κυριο  Sotos Vasiloulis                                                                                      

Κολπάδα με... κρεμάστρα!

Η κολπάδα είναι ένα εύχρηστο αλιευτικό εργαλείο, που κυκλοφορεί σε διάφoρους τύπους, όπως με μεταλλικά ή λευκά ψαράκια, σιλικονούχα καβούρια, κλπ. Το πρόβλημα όμως ξεκινά όταν το μεγάλο χταπόδι θα αρπάξει το εργαλείο με το ζωντανό ψάρι που είναι δεμένο επάνω στην κολπάδα μας, θα το λιώσει, θα το πάρει μαζί του και θα χάσουμε και το δόλωμα και το χταπόδι.                                  

Κολπάδες μπορούμε να προμηθευτούμε έτοιμες από τα καταστήματα ειδών αλιείας. Αν θέλουμε να τις κατασκευάσουμε μόνοι μας, χρειαζόμαστε:                                                                               

• -30 - 40 πόντους ανοξείδωτη ή γαλβανιζέ αλυσίδα
• -1 οργιά πετονιά 100 χιλιοστών
• -7 στριφταροπαραμάνες μεσαίες
• -1 στριφτάρι βαρέως τύπου
• -16 χάντρες μεγάλες κόκκινες και πράσινες
• -5 λεπτά ανοξείδωτα λαμάκια
• -1 μεγάλη παραμάνα                                                                                                                               κατασκευη :Δένουμε την μάνα στο ένα μάτι του στριφταριού βαρέως τύπου, ενώ το άλλο κομμάτι πετονιάς που προαναφέρουμε στα υλικά, το χωρίζουμε σε ίσα μέρη. Σε κάθε τμήμα κάνουμε ένα κόμπο, περνάμε μία κόκκινη χάντρα, το μάτι του στριφταριού μιας στριφταροπαραμάνας, μια πράσινη χάντρα και κάνουμε άλλο ένα κόμπο, όσο για την παραμάνα, σε κάθε μια περνάμε από ένα ανοξείδωτο λαμάκι, ή σε σχήμα ψαριού. Η πέμπτη και η έβδομη στριφταροπαραμάνα
  
  θα παραμείνει κενή (χωρίς λαμάκι) διότι εκεί θα δέσουμε το δόλωμά μας που θα είναι λυθρίνι, σαβρίδι κλπ. Το τέλος της αρματωσιάς το δένουμε στην μεγάλη παραμάνα από την οποία θα περάσει ο πρώτος κρίκος της αλυσίδας .                                                                                                                                                                                                                        Μια εξυπνη λυση ειναι :Οταν το μεγάλο χταπόδι των 2 και 3 κιλών, ή και παραπάνω, αρπάξει το ζωντανό ψάρι που θα έχουμε επάνω στην κολπάδα μας, θα το λιώσει, θα το πάρει μαζί του κι έτσι θα χάσουμε και το δόλωμα και το χταπόδι. Η κρεμάστρα δίνει την λύση, αφού με αυτήν μπορούμε να φτιάξουμε μια παραμάνα, η οποία δεν θα επιτρέψει την καταστροφή του ψαριού                                         

  

  Η κρεμάστρα και οι παραμάνες που μπορούμε να φτιάξουμε από το σύρμα της.

  Την παραμάνα αυτή μπορούμε να τη φτιάξουμε από το σύρμα με το οποίο αποτελείται μια συρμάτινη κρεμάστρα (φωτογραφία 1).                                                                                         
  

  

  φωτο 3

  Την παραμάνα θα περάσουμε στο ψάρι (φωτογραφία 3) κι έτσι το χταπόδι δεν θα μπορέσει να λιώσει και να πάρει μαζί του το ψάρι, ενώ εμείς θα καταφέρουμε να το φέρουμε έως την επιφάνεια, ώστε να το οδηγήσουμε στην απόχη και ακολούθως στο σκάφος μας.                       
  
  
  
  
  
  Kείμενο - Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος

Χταποδοκολπάδα

Η κολπάδα είναι ένα εύχρηστο αλιευτικό εργαλείο, που πωλείται σε διάφορους τύπους στα καταστήματα ειδών αλιείας με μεταλλικά ψαράκια, ομοίωμα καβουριών από σιλικόνη, λευκά ψαράκια κλπ. Η επονομαζόμενη "κρίση", μας αναγκάζει να βρίσκουμε κάθε τόσο εναλλακτικούς ή φθηνότερους τρόπους κατασκευής αλιευτικών εργαλείων, ακόμη και χταποδοκολπάδας.

 Για την κατασκευή της χταποδοκολπάδας χρειάζεστε τα παρακάτω υλικά (φωτό 1), τα οποία ενδεχομένως να υπάρχουν στα ψαρικά σας. Καλό θα είναι να κάνετε έναν γενικό έλεγχο, θα ανακαλύψετε πολλά υλικά τα οποία έχετε ξεχάσει και σας είναι πολύ χρήσιμα.                                                                                                         

Υλικά:

1. Μια οργιά πετονιά 100 χιλιοστών
2. Επτά στριφταροπαραμάνες μεσαίες
3. Χάντρες μεγάλες φωσφοριζέ
4. Ανοξείδωτα ψαράκια ή λαμάκια
5. Ενα στριφτάρι βαρέως τύπου.
6. Ενα κομμάτι αλυσίδα 30 - 40 πόντους ανοξείδωτη η γαλβανιζέ.                                                         
Κατασκευή:
Δένουμε τη μάνα στο ένα μάτι του στριφταριού βαρέως τύπου, ενώ το άλλο κομμάτι πετονιάς που προαναφέρουμε στα υλικά, το χωρίζουμε σε ίσα μέρη.
Σε κάθε τμήμα κάνουμε έναν κόμπο, περνάμε μία χάντρα, το μάτι του στριφταριού μιας στριφταροπαραμάνας, μια ακόμη χάντρα και κάνουμε άλλο έναν κόμπο (φωτό 2).                               

Οσο για την παραμάνα, σε καθεμία περνάμε από ένα ανοξείδωτο λαμάκι ή σε σχήμα ψαριού (φωτό 3-4).                                                                                                                                                            

Μπορούμε ακόμη να κάνουμε συνδυασμό από ανοξείδωτα και λευκά πλαστικά ψαράκια (φωτό 5).

Στην έκτη στριφταροπαραμάνα θα δέσουμε το κοκοροπόδαρο (φωτό 6) και στην έβδομη το νωπό ψάρι. Για την καλύτερη στήριξή τους αν θέλουμε μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ψιλά τάι-ραπ.

Στο τέλος της αρματωσιάς φτιάχνουμε μια θηλιά την οποία θα περάσουμε τον πρώτο κρίκο της αλυσίδας (φωτό 7-8-9).                                                                                                                            

στριφταρι βαρεως τυπου

υλικα που πιθανων εχουμε ολοι μας στα βαλιτσακια μας

Kείμενο - Φωτογραφίες: Νίκος Λυμπερόπουλος

Περι << Εγγλεζικου>> ο λογος

Από μόλους και λιμάνια

Το «εγγλέζικο» ενδείκνυται για ψάρεμα από μόλους και λιμάνια και πραγματοποιείται με μεγάλο καλάμι, ειδικό φελλό και μηχανισμό με γρήγορη ανάκτηση πετονιάς. Πρόκειται για τεχνική που απαιτεί πολύ καλό εξοπλισμό, αφού «απευθύνεται» σε ψάρια ακούραστα, που μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως. 

Το καλάμι μας θα πρέπει να έχει μεγάλη παραβολή, ώστε να δέχεται τα δυνατά και μεγάλης διάρκειας κεφάλια.

Το μήκος του καλαμιού μας πρέπει να είναι αρκετά μεγάλο, από 4.20 έως 4.80 μ. και το action 5 έως 20 gr. Το καλάμι μας θα πρέπει να έχει επίσης μεγάλη παραβολή, ώστε να δέχεται τα πολύ δυνατά και μεγάλης διάρκειας κεφάλια των ψαριών. Ο μηχανισμός θα πρέπει να είναι αρκετά γρήγορος για να μπορούμε να ανακτούμε την πετονιά, όταν το ψάρι έρχεται προς το μέρος μας, και με διπλά ρυθμιζόμενα φρένα για να ελέγχουμε τη δύναμη που ασκεί το ψάρι όταν «κάνει κεφάλι». Η μπομπίνα του μηχανισμού θα πρέπει να δέχεται τουλάχιστον 200 μ. πετονιά, διαμέτρου 0,16 - 0,18 mm.

O φελλός που θα χρησιμοποιήσουμε είναι διάφανος σε σχήμα στικ με βάρος 2 - 6 + 1 γραμμάρια. Εάν επιβάλλεται να κάνουμε μακρινές βολές θα χρησιμοποιήσουμε φελλούς με εναλλασσόμενο βάρος σε δίσκους 10-15 gr, ενώ αν ψαρεύουμε κοντά σε βράχους θα προτιμήσουμε μικρούς                 μολυβωμένους φελλούς.                                                                                                                          

Σχήματα

Οι φελλοί τύπου bodied αποτελούν δίχως υπερβολή το "βαρύ πυροβολικό" της εγγλέζικης τεχνικής. Χαρακτηρίζονται από το ενισχυμένο οβάλ σώμα στη βάση του κορμού τους. Κατασκευάζονται σε πολύ μεγάλη ποικιλία ερματισμών, που καλύπτει ακόμη και πολύ μεγάλα βάθη.Διακρίνονται για το μακρινό βεληνεκές ακόμη και υπό δυσμενείς συνθήκες, για την σταθερότητα σε δυνατό άνεμο αλλά και για την εξαιρετική ευαισθησία στα τσιμπήματα λόγω του πολύ χαμηλού κέντρου βάρους. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν τόσο σε σταθερή όσο και σε συρόμενη αρματωσιά.                                                             

Φελλοί bodied

 

Οι ίσιοι φελλοί χαρακτηρίζονται από μακρόστενο κυλινδρικό σχήμα. Προρίζονται για μεσαίες και σχετικά κοντινές αποστάσεις, αν και η σύγχρονη τεχνολογία μας διαψέυδει. Χρησιμοποιούνται  τόσο σε κατασκευή σταθερής αρματωσιάς όσο και συρόμενης. Δεν μπορούν όμως να φθάσουν σε εύρος συνδυασμού ερματισμών τους φελλούς τύπου bodied.                                                                                                                                    

Φελλοί stick

Οι φελλοί σφαιρικού ή οβάλ σχήματος αποτελούν το "κρυφό χαρτί" του ψαρά, όταν οι συνθήκες απαιτούν καλή ορατότητα του φελλού μέσα σε περιβάλλον τρικυμίας, εκεί όπου όλοι οι άλλοι φελλοί αδυνατούν να ισσοροπήσουν.  Και αυτή η κατηγορία μπορεί να χρησιμεύσει σε στησίματα σταθερής ή και συρόμενης αρματωσιάς. Δεν χαρακτηρίζονται για την ευαισθησία τους αλλά έτσι και αλλιώς προορίζονται για συνθήκες που δεν το απαιτούν.                                                                                                                                 

Σφαιρικοί και οβάλ wagglers

Βασικοί Ερματισμοί φελλών 

Για να ισσοροπήσει σωστά μέσα στο νερό ένας φελλός, απαιτείται η κατασκευή αρματωσιάς (συρόμενης ή σταθερής) σε αντίστοιχο βάρος γραμμαρίων.Ερματίζουμε δλδ. το φελλό. Όταν λέμε "σωστά", εννοούμε να βυθίζεται μέσα στο νερό τόσο ώστε να παραμείνει εκτός νερού μόνο η χρωματιστή κεραία του φελλού μας. Ανάλογα λοιπόν με τις προδιαγραφές, ερματίζουμε. 

Η πρώτη κατηγορία είναι οι λεγόμενοι ημιερματισμένοι φελλοί. Είναι το πιο διαδεδομένο είδος στις τάξεις των ψαράδων. Φέρουν από κατασκευής στη βάση του κορμού τους ένα μέρος από το συνολικά απαιτούμενο βάρος, προκειμένου να σταθούν σωστά μέσα στο νερό. Εμείς κατασκευάζουμε αρματωσιά με βάρος, που συμπληρώνει το ήδη υπάρχον. Παράδειγμα, φελλός 4 + 2 διαβάζεται ως εξής: Βάρος  ενσωματωμένου έρματος 4 γραμμάρια και (+) συμπλήρωμα με αρματωσιά βάρους περί τα 2 γραμμάρια.  

Ημιερματισμένοι wagglers

Δείτε στο σχετικό video τη συμπεριφορά ενός ημιερματισμένου φελλού πριν από το σωστό ζύγισμα με ανάλογη αρματωσιά σε βάρος... 

 Στη δεύτερη ομάδα ανήκουν οι φελλοί μεταβλητού ερματισμού. Οι εν λόγω φελλοί έρχονται κατασκευαστικά "σχεδόν" 100% ερματισμένοι με τη βοήθεια μεταλλικών δίσκων, σφαιρικών ή κυλινδρικών βαριδιών ή με τη βοήθεια πτυσσόμενου κορμού. Για να κατασκευάσουμε αρματωσιά συγκεκριμένου βάρους απαιτείται προηγουμένως η ρύθμιση του ίδιου του φελλού. Αλλάζουμε πρώτα δλδ. την άνωση του φελλού αφαιρώντας βαρίδια/ροδέλες ή αναπτύσσοντας το μήκος του σώματος και μετά ερματίζουμε αντίστοιχα.                                                                                                                             

Μεταβλητού ερματισμού wagglers.

Δείτε στο παρακάτω video πόσο ζυγισμένα συμπεριφέρεται ο φελλός μεταβλητού ερματισμού δίχως τη δική μας παρέμβαση...                                                                                                                                                                                    

       

Η τρίτη βασική ομάδα ως προς τον ερματισμό είναι οι λεγόμενοι ανερμάτιστοι wagglers. Αυτοί οι φελλοί διατίθενται δίχως  τοποθετημένο ερματισμό. Σε αυτήν την περίπτωση, για να ισσοροπήσει σωστά ο φελλός απαιτείται η κατασκευή αρματωσιάς με βάρος στα συνολικά αναγραφόμενα γραμμάρια και όχι συμπλήρωμα. Χρησιμοποιούνται κατά βάση σε κατασκευή σταθερής αρματωσιάς σε μπλοκάρισμα με χρήση βαριδιών back shots. 

Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό των ανερμάτιστων φελλών είναι η πολύ μεγάλη ευαισθησία στα πονηρά τσιμπήματα. Επιπλέον σταθεροποιείται άμμεσα στην επιφάνεια του νερού μετά από τη βολή δίχως το βίαιο "καρφωτό" διαγώνιο βύθισμα ενός ημιερματισμένου, που "τρομάζει" ειδικά σε ρηχά νερά.                                              

Ανερμάτιστοι wagglers

ΔΟΛΩΝΟΝΤΑΣ ΚΟΠΑΔΑΚΙ ΣΥΛΙΚΟΝΗΣ ΚΑΛΑΜΑΡΙΩΝ Η ΧΤΑΠΟΔΑΚΙ

Δολώστε... κοπάδι καλαμαριών!

Για το ψάρεμα της παλαμίδας μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ψεύτικο ψαράκι. Eπειδή όμως αγαπά τα μικρά κεφαλόποδα, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε την αρματωσιά που σας προτείνουμε για περισσότερα ψάρια.                                          

Yλικά (φωτό 1)

• Σιλικονούχα κεφαλόποδα
• Σαλαγκιές
• Xάντρες φωσφοριζέ
• Γερά στριφτάρια
• Πετονιά 70 χιλιοστών                                                                                                                     
  Kατασκευή
  
  Σε κάθε μέτρο πετονιάς 70 χιλιοστών δένουμε τις σαλαγκιές με κόμπο σχήματος 8 (φωτό 2), ενώ κάθε φορά περνάμε από ένα κεφαλόποδο (φωτό 3). Aνά δύο κεφαλόποδα δένουμε στριφτάρι, ενώ δεν ξεχνάμε μετά από κάθε κεφαλόποδο να περάσουμε και μια φωσφοριζέ χάντρα (φωτό 4). Mε αυτό τον τρόπο δημιουργούμε ένα κοπαδάκι από καλαμάρια, ενώ στο τέλος της αρματωσιάς δένουμε ένα ψεύτικο ψαράκι (σαρδέλα ή σκουμπράκι), το οποίο φαίνεται ότι κυνηγά το προαναφερόμενο κοπάδι όταν σέρνουμε την αρματωσιά στη θάλασσα κατά τη διάρκεια του ψαρέματός μας.Oι παλαμίδες δεν αντέχουν τον πειρασμό και ορμούν κατά πάνω τους, με αποτέλεσμα να πιάσουμε περισσότερα ψάρια του ενός. Mπορούμε να δέσουμε όσα καλαμάρια θέλουμε στην αρματωσιά μας (φωτό 5), αρκεί να μην έχουν απόσταση μικρότερη του ενός μέτρου μεταξύ τους, γιατί κατά την άνοδο των ψαριών στο σκάφος θα έχουμε σοβαρότατο πρόβλημα...            
  
  
  TαυτότηταH παλαμίδα ανήκει στην οικογένεια των σκομβριδών, της τάξης των περκόμορφων και το επιστημονικό όνομά της είναι «sarda pelamis». Συνήθως το μήκος του σώματός τους κυμαίνεται από είκοσι πέντε μέχρι τριάντα εκατοστά, όμως στα μεγάλα άτομα φτάνει πολλές φορές τα εβδομήντα εκατοστά.
  Διαθέτει μεγάλα και ανθεκτικά δόντια και τα δύο ραχιαία πτερύγιά της ενώνονται μεταξύ τους. Oι πλευρές και η κοιλιά έχουν άσπρο ασημί χρώμα. Tα νεαρά άτομα έχουν στη ράχη τους εγκάρσιες γραμμώσεις, που αργότερα εξαφανίζονται σιγά σιγά ή παραμένουν σαν ελαφρές σκούρες ζώνες. Tα αναπτυγμένα άτομα παρουσιάζουν σκουρόχρωμες γραμμές, που διευθύνονται λοξά προς τα εμπρός και κάτω.                                                                                 
  
  
  
  
  Oι παλαμίδες ζουν σε μεγάλα βάθη και μόνο την άνοιξη που πρόκειται να γεννήσουν τα αβγά τους πλησιάζουν κοντά στις ακτές, σχηματίζοντας μεγάλα κοπάδια. Oταν βρίσκονται κοντά στον βυθό είναι πιο ήρεμες σε σχέση με τον αφρό ή τα μεσόνερα, ενώ οι ερασιτέχνες ψαράδες τις ψαρεύουμε με συρτή.
  Oι παλαμίδες ζουν σε μεγάλα βάθη και μόνο την άνοιξη πλησιάζουν τις ακτές για να γεννήσουν τα αβγά τους.
  Kείμενο - Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος                                                                             
  
  
  
  
  

Ο ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΜΑΓΙΑΤΙΚΟΥ !

Ο... φύλακας του μαγιάτικου!

Η συρτή με μολύβι φύλακα και ζωντανό δόλωμα είναι από τα πιο αποδοτικά και συναρπαστικά ψαρέματα. Το μαγιάτικο τις μεσημβρινές ώρες προτιμά να μένει μακριά από τα βράχια και προτιμά να τριγυρνά στους αμμώδεις βυθούς, σε βάθη 60 ή 70 μέτρα. Εκεί το συναντήσαμε... και εμείς.                                                         

Το μαγιάτικο, χάρη στο τεράστιο στόμα του, δεν προβληματίζεται από το μέγεθος της σουπιάς

Το μεσημεριανό ψάρεμα, μας πάει περισσότερο, για πολλούς λόγους, αλλά κυρίως γιατί δεν είμαστε αναγκασμένοι να ξεκινάμε πρωί πρωί. Για να έχουμε επιτυχία στο να πιάσουμε ένα μεγάλο μαγιάτικο, θεωρητικά θα πρέπει να ψαρεύουμε πάνω από τις ξέρες τις ώρες που ο ήλιος είναι χαμηλά, και να μετακινούμαστε έξω από τους βραχώδεις σχηματισμούς, πάνω στην άμμο, τις μεσημεριανές ώρες, οπότε είναι το ψάρεμα που μας ταιριάζει.

Ενα από τα καλύτερα δολώματα στον φύλακα είναι η ζωντανή σουπιά που γίνονται εύκολος μεζές για ψάρια ακόμη και μόνο τού ενός μόλις κιλού. Το μαγιάτικο, χάρη στο τεράστιο στόμα του, δεν προβληματίζεται από το μέγεθος μιας σουπιάς, το αντίθετο μάλιστα. Προσοχή όμως γιατί τα ζωντανά δολώματα θα πρέπει να χρησιμοποιούνται μακριά από τον βυθό, ώστε να μην ακρωτηριάζονται από επιθετικά ψάρια μικρού μεγέθους όπως τα σκαθάρια, οπότε το δόλωμα αχρηστεύεται.                         

Το στριφτάρι θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μικρότερο, ανθεκτικό, ανοξείδωτο, ώστε να περνάει ανεμπόδιστα μέσα από τους οδηγούς ή τα δακτυλίδια του καλαμιού

Καλάμι και Μηχανισμός
Για το ψάρεμα με μολύβι φύλακα θα χρησιμοποιήσουμε καλάμι παραβολικό ή προοδευτικό 20 ? 30lb, που θα μας χρησιμεύσει και για μεγάλα και για μικρά ψάρια. Προτείνεται ένα δίσπαστο, μήκους 2 ? 2.20 μ., με οδηγούς ανθεκτικούς, κατάλληλους για νήμα και για «wind on» παράμαλλο.
Για το συγκεκριμένο είδος ψαρέματος ο ιδανικός μηχανισμός είναι εκείνος που θα μας εξασφαλίσει σταθερά και ομαλά φρένα και θα ανταποκρίνεται όσο το δυνατόν πιο άμεσα σε κάθε «κεφάλι» του ψαριού ώστε σε συνδυασμό με το καλάμι μας να προστατεύει το νήμα και το παράμαλλό μας. Ιδανικό θεωρούμε έναν μηχανισμό καλής ποιότητας από κάποιο καλό κράμα. Στο συγκεκριμένο ψάρεμα χρησιμοποιήσαμε μηχανισμό με σώμα από αλουμίνιο, μικρορυθμιζόμενο μπροστινό φρένο, με Anti-twist οδηγό πετονιάς με ρουλεμάν επενδυμένο με τιτάνιο, Κωνική μπομπίνα αλουμινίου με τρύπες και επικάλυψη τιτανίου στο φινίρισμα, ισορροπημένο στροφείο, χερούλι Alutex με λαστιχένια λαβή, 7 ρουλεμάν, σύστημα αντεπιστροφής, Μία επιπλέον μπομπίνα αλουμινίου, χωρητικότητα: 0,40 mm/ 240 m, Στροφές: 1:5,0, RPVM: 97 cm, Ισοδύναμο: 55 και βάρος: 580 gr.      Μάνα και παράμαλλο                                                                                                                               Προσπαθώντας να επιτύχουμε μειωμένο «blow back» και να χρησιμοποιήσουμε όσο το δυνατόν ελαφρύτερο βαρίδι για να «δουλέψει» το δόλωμά μας στο επιθυμητό βάθος, προτείνεται η χρήση νήματος στην μπομπίνα του μηχανισμού. Ενα από τα προσόντα του νήματος είναι το ότι μας μεταδίδει την άμεση αίσθηση του τσιμπήματος και την επαφή του μολυβιού με τον βυθό. Ενα νήμα των 30 lb για 20 lb καλάμι ή 40 lb για 30 lb καλάμι, είναι ιδανικό. Για παράμαλλο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε με επιτυχία πολύ καλής ποιότητος πετονιά 70mm ή αόρατη, που φυσικά είναι πολύ πιο ακριβή και πωλείται στα καταστήματα ειδών αλιείας σε συσκευασίες των 20-25 μέτρων.
Αγκίστρια θα χρησιμοποιήσουμε από 1/0 έως 8/0 αναλόγως με το δόλωμα που χρησιμοποιούμε. Θα δέσουμε 2 αγκίστρια στο παράμαλλο, ένα στο τέλος και ένα στο μέσον του δολώματος, ένα στη μύτη του δεκάποδου κι ένα στον φυσητήρα του.
Το στριφτάρι μας θα πρέπει να είναι όσο το δυνατόν μικρότερο, ανθεκτικό, ανοξείδωτο, μεγέθους τέτοιου ώστε να περνάει ανεμπόδιστα μέσα από τους οδηγούς ή τα δακτυλίδια του καλαμιού μας.      Το υδροδυναμικό βαρίδι που θα χρησιμοποιήσουμε είναι ανάλογο του βάθους που ψαρεύουμε. Από 70-90 μέτρα θα χρειαστούμε βάρος από 250 έως 350 γραμμάρια. Οσο βαθύτερα ψαρεύουμε τόσο μεγαλύτερο βάρος μολυβιού θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε. Θα το δέσουμε με μια πετονιά 0,40 mm ενός έως ενάμισι μέτρου περίπου, ενώ από την άλλη πλευρά της πετονιάς θα δέσουμε μια παραμάνα ώστε να την περάσουμε τη δεδομένη στιγμή στο στριφτάρι του παράμαλλου για να πατώσει το δόλωμά μας.                                                                                                                          

Ψαρεύοντας με φύλακα
Αφού δολώσουμε βάζουμε πρόσω, αφήνουμε απαλά στη θάλασσα το ζωντανό δόλωμα προσεκτικά και αμέσως μετά το παράμαλλο που θα πρέπει να έχει μήκος 12 - 16 μέτρα. Οταν φτάσει το στριφτάρι του παράμαλλου, επάνω στο μάτι του από την πλευρά της μάνας περνάμε την παραμάνα του βαριδιού που έχουμε δέσει με πετονιά πριν.
Στη συνέχεια αφήνουμε νήμα μέχρι το βαρίδι να ακουμπήσει στον βυθό, μαζεύουμε 2-3 μέτρα για να ανέβει το βαρίδι ψηλότερα από τον πυθμένα και ακολουθώντας τη διαμόρφωση του βυθού μαζεύουμε νήμα όταν ρηχαίνει και αφήνουμε όταν βαθαίνει συμβουλευόμενοι το βυθόμετρό μας.
Η ταχύτητα πλεύσης είναι 1 κόμβος για βάθη μέχρι 30 ? 40 μέτρα και από 0,5 έως 0,8 το πολύ για βάθη 60 - 80 μέτρα.                                                                                                                                   

Η μάχη με το μαγιάτικο
Το μαγιάτικο είναι ένα πολύ δυνατό ψάρι και είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ελέγξουμε στο πρώτο του φευγιό. Η πιο δύσκολη στιγμή που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι αμέσως μετά το κάρφωμα. Το μαγιάτικο, μόλις καταλάβει το αγκίστρι, διστάζει για λίγα δευτερόλεπτα και αμέσως μετά ξεκινάει το πρώτο δυνατό, γρήγορο φευγιό. Σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται σε σχέση με τον βυθό, η πρώτη του κίνηση είναι να καταφύγει ανάμεσα στα βράχια και να προσπαθήσει να απελευθερωθεί από το αγκίστρι τρίβοντας πάνω τους το ρύγχος του. Αν το κάρφωμα συνέβη στην περιφέρεια μιας ξέρας, τα προβλήματα που ανακύπτουν από το πρώτο φευγιό μπορούν να λυθούν τραβώντας σιγά σιγά το ψάρι μακριά από αυτήν ώστε να συνεχίσουμε το πάλεμα σε βαθιά νερά και πάνω από μέρη που δεν έχουν βράχια, γι’ αυτό αναφερθήκαμε παραπάνω στις μεσημεριανές ώρες όπου ψαρεύουμε έξω από τους βραχώδεις σχηματισμούς, πάνω στην άμμο.                                                                      
Αν τελικά το ψάρι έχει βρεθεί καρφωμένο πάνω στην ξέρα, αμέσως κατευθύνεται με ταχύτητα προς τα βράχια.
Σε αυτή την περίπτωση, χαλαρώνουμε τα φρένα του μηχανισμού -ώστε το ψάρι να μην αισθάνεται υπερβολική πίεση- κατευθυνόμαστε σιγά σιγά με το σκάφος προς την κατεύθυνσή του προσπαθώντας να βρισκόμαστε κάθετα, ώστε στην προσπάθεια του ψαριού να βραχώσει, το παράμαλλο θα είναι τουλάχιστον σε κατακόρυφη θέση και θα τρίβεται λιγότερο.
Με το που νιώσουμε ότι το μαγιάτικο σταματάει το δυνατό τράβηγμα, αμέσως πρέπει να το ξεκολλήσουμε από τον βυθό τραβώντας το με δύναμη.
Η επόμενη φάση της μάχης με το μαγιάτικο χαρακτηρίζεται από μάζεμα της πετονιάς και ανεξέλεγκτα φευγιά του ψαριού, ενώ η κατεύθυνση του σκάφους θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να μας βοηθήσει να το τραβήξουμε έξω από την ξέρα, σε πιο βαθιά νερά, ώστε να μην μπορέσει να φτάσει σε βράχο, να τρίψει το παράμαλλο πάνω του και το κόψει.                                                          Κειμενα : Νίκος Λυμπερόπουλος