Αντίστοιχα το Kαλοκαίρι ψαρεύουμε: Kουτσομούρες, Mελανούρια, Tσιπούρες, Παλαμίδες, Λυθρίνια, Σπάρους, Kολιούς, Σαρδέλες, Σάλπες, Συναγρίδες, Πέρκες, Xάνους, Σκορπιούς, Γωβιούς, Στήρες, Σφυρίδες και Pοφούς.
Το Φθινόπωρο είναι ιδανικό για: Tσιπούρες, Παλαμίδες, Σαφρίδια, Kοκάλια, Συναγρίδες, Πέρκες,
Xάνους, Σκορπιούς, Γωβιούς, Στήρες, Σφυρίδες και Pοφούς.
Τέλος, τον Xειμώνα ψαρεύουμε: Mαρίδες, Mπαρμπούνια, Xειλούδες, Γόπες, Συναγρίδες, Πέρκες, Xάνους, Σκορπιούς, Γωβιούς, Στήρες, Σφυρίδες, Pοφούς και Λαβράκια.
Πέρα από τις εποχές κάθε ψάρι θέλει και την κατάλληλη τεχνική για να ψαρευτεί. Εμείς για παράδειγμα που αγαπάμε το Surf Casting και το Spinning ψαρεύουμε κυρίως τσιπούρες, μουρμούρες, λιθρίνια, σαργούς, λούτσους, γοφάρια και γενικότερα ψάρια μεσαίου και μεγαλύτερου μεγέθους.συνεχιζοντας το αρθρο λοιπον τα ΤΑ ΨΑΡΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥΣ ΠΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΗΝΑ ΙΟΥΝΙΟ Ιούνιος: Είναι καιρός για φαγκριά, τσιπούρες και σαρδέλες.
 |
| ΣΑΡΔΕΛΑ |
 |
| ΚΟΛΙΟΣ |
 |
| ΣΚΟΥΜΠΡΙ |
 |
| ΜΕΣΟΓΕΙΑΚΟΣ ΜΠΑΚΑΛΙΑΡΟΣ |
- Μεσογειακός Μπακαλιάρος ή Mερλούτσος Αλέξανδρος Ριβάλντο
- • Ζει: – σε βάθη από 30 μέχρι 370 μέτρα συνήθως – σε κοπάδια όταν είναι σε νεαρή ηλικία, μετά όμως μπορεί να ζήσει και μονήρης – έως 15 χρόνια
-
Χαρακτηριστικά
• Το μέγιστο μήκος του είναι 90 εκ. στη Μεσόγειο και
βάρος 10 κιλά
• Η αναπαραγωγή τους συμβαίνει την άνοιξη. Το θηλυκό
μπορεί να γεννήσει πάνω από 7.000.000 αυγά τη φορά
• Κυνηγάει την νύχτα
• Τρέφεται με μικρά αφρόψαρα
Ο μπακαλιάρος του Ευαγγελισμού!
Οι Πορτογάλοι που τον μαγειρεύουν με χίλιους τρόπους τον αποκαλούν «πιστό» φίλο, οι Βάσκοι τον λένε «ψάρι του βουνού». Ο «φτωχογιάννης» κατά τους Ελληνες, από τον 15ο αιώνα που ήρθε στη χώρα μας, έθρεψε γενιές και γενιές, κέρδισε ακόμη και τους νησιώτες και κατάφερε να διεκδικήσει τη δική του ημέρα στο εθνικό μας εδεσματολόγιο. Η κατανάλωσή του επετράπη από την Εκκλησία δύο φορές μέσα στη Νηστεία της Σαρακοστής, την 25η Μαρτίου και την Κυριακή των Βαΐων. Πρώτοι τον πάστωσαν οι Βάσκοι, όταν ανακάλυψαν τους πλούσιους ψαρότοπους δίπλα στις ακτές της Νέας Γης, στις αρχές του 16ου αιώνα. Αργότερα οι Αγγλοι απέκτησαν τον έλεγχο του εμπορίου και πάστωναν τη δική τους πραμάτεια. Η εισαγωγή του μπακαλιάρου στη χώρα μας πιθανότατα οφείλεται σε εκείνους, αφού η ιστορία του εμπορίου μάς λέει ότι οι Αγγλοι τον αντάλλασσαν με σταφίδες στα λιμάνια της Πελοποννήσου. Η ιστορία και μόνο του ψαρέματος του μπακαλιάρου είναι πηγή θρύλων, που ξεκίνησαν από τότε που οι Βίκινγκς κυνήγησαν τους μπακαλιάρους φθάνοντας στην άλλη άκρη της θάλασσας, που είχε ως αποτέλεσμα να ανακαλύψουν κατά λάθος τον Νέο Κόσμο.
Μετά ήρθαν οι αινιγματικοί Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι εμπορευματοποίησαν τον μπακαλιάρο από τον Μεσαίωνα. Οι Βάσκοι είχαν ανακαλύψει, άγνωστο πώς, τον μεγαλύτερο ψαρότοπο του κόσμου για μπακαλιάρο, δίπλα στις ακτές της Νέας Γης, και κράτησαν το μυστικό τους για 500 περίπου χρόνια, μέχρι που ο Κολόμβος έσπασε την πιάτσα. Για τους Βάσκους ο μπακαλιάρος ήταν και ο σκοπός αλλά και το μέσον για να τον πετύχουν. Το πάστωμα των ψαριών ήταν μια γνωστή τεχνική που εφαρμοζόταν στη Νότια Ευρώπη από αρχαιοτάτων χρόνων.
Όταν οι Βάσκοι πάστωσαν τον μπακαλιάρο, πέτυχαν δύο σημαντικότατα πράγματα. Κατ' αρχάς, το παστό ψάρι τους έτρεφε στα μακρινά και δύσκολα ταξίδια τους στον άγριο Βόρειο Ατλαντικό και, δεύτερον, είχαν στα χέρια τους ένα προϊόν το οποίο είχε μεγάλη διάρκεια ζωής και ήταν φθηνό, με αποτέλεσμα να γίνει το φαγητό για τις μάζες. Οι μάζες, επίσης, έπρεπε να νηστεύουν κατά την καθολική πίστη, o μπακαλιάρος ήταν νηστίσιμος και τα φρέσκα ψάρια, εκτός του ότι ήταν πανάκριβα, ήταν αδύνατον να τα βρεις στην ενδοχώρα.
Έτσι, λοιπόν, μέχρι να φτάσουν οι "επίσημοι" εξερευνητές στον Νέο Κόσμο, οι Βάσκοι είχαν το απόλυτο μονοπώλιο. Γύρω στο 1530 ο Ιταλός τυχοδιώχτης εξερευνητής Τζιοβάνι ντα Βεραζάνο, ο οποίος αφού πέρασε από τα στενά που αργότερα ονομάστηκαν προς τιμήν του και που σήμερα είναι είσοδος του λιμανιού της Νέας Υόρκης, έπλευσε βόρεια, όπου ανάμεσα στα καινούργια μέρη που ανακάλυψε στις ακτές τον Νέου Κόσμου, ανακάλυψε και καμιά πεντακοσαριά βασκικά ψαράδικα, τα οποία γνώριζαν το μέρος προ αιώνων.
Αργότερα, το ακρωτήριο στη συγκεκριμένη περιοχή που αρχικά ονομάστηκε Παλασβισίνο ντι Τζιοβάνι ντα Βεραζάνο μετονομάστηκε από κάποιον Άγγλο ονόματι Βαρθολομαίο Γκόσνολντ σε Cape Cod, δηλαδή Ακρωτήριο Μπακαλιάρος.
Στους αιώνες των εξερευνήσεων (16ος και 17ος), οι Ευρωπαίοι με επιμονή απέπλεαν προς δυσμάς, προκειμένου να φτάσουν εξ ανατολών στην Ασία και συνεχώς προσέκρουαν σ' αυτήν την τεράστια μάζα γης, που ακόμα τότε δεν είχαν καταλάβει πόσο τεράστια ήταν. Ο Β. Γκόσνολντ, λοιπόν, είχε πάει για να βρει μια συγκεκριμένη ρίζα, το sasafrass, το οποίο λανθασμένα νόμιζε ότι θεράπευε τη σύφιλη. Όταν "χτύπησε" κι αυτός στον Νέο Κόσμο, ναι μεν βρήκε αυτό που ήθελε, αλλά όταν γύρισε πίσω, είπε στους φίλους του ότι το καράβι του ήταν συνεχώς περιτριγυρισμένο από μπακαλιάρους.
Από εκεί και πέρα ήταν θέμα χρόνου για τους Άγγλους, να βρουν ξανά το μέρος και να αρχίσουν και αυτοί το εμπόριο. Ψάρευαν, λοιπόν, ξέραιναν και πάστωναν το ψάρι στις ακτές όπου σήμερα βρίσκεται η πολιτεία Maine. Ο μπακαλιάρος έγινε αιτία πολέμων για τον έλεγχο των ψαρότοπων και της αγοράς. Κάποτε, οι ωκεανοί ήταν γεμάτοι από μπακαλιάρο, αλλά τώρα έχει μειωθεί τρομακτικά, γιατί συνεχίζει να ψαρεύεται και από περισσότερους, αλλά και από τεχνικά αρτιότερους ψαράδες.
Το πιο παράξενο, όμως, στην υπόθεση του μπακαλιάρου είναι το πώς από τη Νέα Γη έφτασε στην Ελλάδα. Ο παστός μπακαλιάρος θεωρείται τόσο Ελληνικός όσο και η εθνική μας γιορτή, του Ευαγγελισμού, στις 25 Μαρτίου. Κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής η Εκκλησία επέτρεπε μόνο δύο φορές το ψάρι, του Ευαγγελισμού και των Βαΐων. Στις παραλίες και στα νησιά φυσικά τρώμε φρέσκο ψάρι, αλλά οπουδήποτε αλλού χωρίς αμφιβολία παστό μπακαλιάρο.
Αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την παρουσία τον μπακαλιάρου στην ελληνική αγορά, κατά πάσα πιθανότητα είναι οι Άγγλοι. Εξετάζοντας την ιστορία τον εμπορίου μεταξύ Ελλάδας και Αγγλίας, διαπιστώνει κανείς ότι οι Άγγλοι έστελναν μεγάλες ποσότητες μπακαλιάρου, τον οποίο αντάλλασσαν με σταφίδες.
Ίσως, μάλιστα, γι' αυτό τον λόγο, στην Κορινθία, αλλά γενικότερα στην Πελοπόννησο, βρίσκουμε τον μεγαλύτερο πλούτο συνταγών με μπακαλιάρο. Εκεί μάλιστα, εκτός των άλλων, συναντάμε και συνταγές που περιέχουν και μπακαλιάρο με σταφίδες. Ο μπακαλιάρος πλακί με σταφίδες είναι κάτι σαν σήμα κατατεθέν. Σε πολλά μέρη, αλλά κυρίως στην Καλαμάτα, βρίσκουμε αρκετές συνταγές για τηγανητό μπακαλιάρο μαζί με όσπρια ή λαχανικά στην κατσαρόλα.
Έχω δει παστό μπακαλιάρο με σπανάκι, με κολοκύθια, με κολοκυθοκορφάδες, με σέσκουλα, ακόμα και με φρέσκα φασολάκια και μελιτζάνες. Μπακαλιάρος με ξερά φασόλια είναι επίσης ένα κοινό φαγητό, όπως ακόμα και ντολμαδάκια γεμιστά με ρύζι και μπακαλιάρο.
Αλλά δεν σταματάει, φυσικά, ο μπακαλιάρος στην Πελοπόννησο. Η χαρακτηριστική ψαρίλα του αγκαλιάζει όλη τη χώρα, από την φοβερή σε σκόρδο μπραντάδα της Σαντορίνης μέχρι τις μπακαλιαρόπιτες των Ιονίων και τον μπακαλιάρο με μπόλικο μαϊντανό της Κρήτης. Τα ψάρια του Αιγαίου, λοιπόν, θα πρέπει να ευγνωμονούν τους μπακαλιάρους, διότι εάν κάθε μπουκιά μπακαλιάρου που τρώμε στην Ελλάδα είχε ψαρευτεί στο Αιγαίο, στο Αιγαίο δεν θα είχαν απομείνει ούτε οι σμέρνες!
ΣΑΦΡΙΔΙ
ΑΣΤΑΚΟΣ
ΓΑΥΡΟΣ
ΓΑΡΙΔΑ
ΓΟΠΑ
ΜΕΛΑΝΟΥΡΙ
ΜΠΑΡΜΠΟΥΝΙ
ΜΥΔΙΑ
ΞΙΦΙΑΣ
ΡΟΦΟΣ
ΤΟΝΟΣ
ΣΟΥΠΙΑ
Η σύλληψη της πονηρής σουπιάς από την ακτή γίνεται χρησιμοποιώντας καλαμαριέρες, νύχτα με φεγγάρι, τις πρώτες πρωινές ώρες ή λίγο πριν νυχτώσει.
Η «πονηρή σουπιά» -η οποία δικαιολογημένα διαθέτει τον προαναφερόμενο επιθετικό προσδιορισμό- είναι από τα νοστιμότερα εδέσματα των ελληνικών θαλασσών. Εκτός όμως από νοστιμότατο φαγητό, είναι βεβαίως και θαυμάσιο δόλωμα στην καθετή στο παραγάδι, και ειδικά στη συρτή με μολύβι φύλακα, δολωμένη ζωντανή.
Αν τα νερά είναι πολύ ρηχά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια μόνο καλαμαριέρα, δεμένη σε λίγο μακρύτερο παράμαλλο, το οποίο μπορεί να αποτελείται από αόρατη πετονιά.
Οι επαγγελματίες ψαράδες τις σουπιές τις ψαρεύουν με μανωμένα δίχτυα.
Εμείς οι ερασιτέχνες τις ψαρεύουμε με καλαμαριέρες, νύχτα με φεγγάρι, τις πρώτες πρωινές ώρες ή λίγο πριν νυχτώσει.
Σουπιές από την ακτή
Τις σουπιές μπορούμε να τις πιάσουμε ψαρεύοντας από την ακτή, αρκεί να ξέρουμε τους τόπους όπου θα τις αναζητήσουμε.
Ως αλιευτικό εργαλείο χρησιμοποιούμε το ίδιο καλάμι με το οποίο ψαρεύουμε με μονάγκιστρο. Δένουμε πάνω σε πετονιά 60 mm, 3?4 καλαμαριέρες -ψαράκια διαφόρων φωσφορούχων χρωμάτων, έντονο κόκκινο, πράσινο ή πορτοκαλί με παράμαλλο μήκους 5-6 πόντων, διαμέτρου 30-45 mm, σε απόσταση καλαμαριέρας από καλαμαριέρα 40 έως 60 πόντους, ενώ στο τέλος προσθέτουμε βαρίδι 150 γραμμαρίων.
Δένουμε στο καλάμι την προαναφερόμενη αρματωσιά, πετάμε στη θάλασσα και, μόλις το βαρίδι πατώσει, αρχίζουμε να μαζεύουμε σιγά σιγά πετονιά. Οι καλαμαριέρες μοιάζουν σαν κοπαδάκι που κολυμπά στον πυθμένα, το βλέπει η σουπιά, επιτίθεται, πιάνεται στις βελόνες της καλαμαριέρας, εμείς μαζεύουμε την πετονιά με τη χρήση του μηχανισμού μας και φέρνουμε το κεφαλόποδο έξω.
Καλό θα είναι να χρησιμοποιήσουμε απόχη, γιατί αν δεν έχει πιαστεί καλά από τα μουστάκια, μπορεί να «ξεβελονιαστεί» και να μας φύγει.
Αν τα νερά είναι πολύ ρηχά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια μόνο καλαμαριέρα, δεμένη σε λίγο μακρύτερο παράμαλλο, το οποίο μπορεί να αποτελείται από αόρατη πετονιά. Αυτός είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να συλλάβουμε το βράδυ 4-5 σουπιές, που την επόμενη ημέρα θα γίνουν δόλωμα στο ψάρεμα με μολύβι φύλακα.
Ας μην ξεχνάμε ότι η σουπιά είναι από τους αγαπημένους μεζέδες της συναγρίδας, ενώ την προτιμούν τα μεγάλα τσαούσια και τα φαγκριά.
Οι σουπιές ως δόλωμα
Για να δολώσουμε τις σουπιές στο παραγάδι ή στην καθετή, προχωρούμε στην παρακάτω διαδικασία:
Τις καθαρίζουμε και τις ξεπετσιάζουμε. Χρησιμοποιούμε μόνο το σώμα, ενώ το κεφάλι και τα πλοκάμια χρησιμοποιούμε για άλλου είδους ψάρεμα.
Αφού καθαρίσουμε καλά τις σουπιές, ρίχνουμε τα σώματα σε κουβά με λίγο θαλασσινό νερό, τα παραγουλιάζουμε καλά καλά μέχρι ν' ασπρίσουν και τα τοποθετούμε σε ξύλο. Με κοφτερό μαχαίρι τα κόβουμε λωρίδες και κατόπιν κομμάτια μεγέθους αναλόγως των αγκίστρων που θα χρησιμοποιήσουμε.Τα κομμάτια αυτά τα διατηρούμε σε δοχείο με θαλασσινό νερό μέχρι να τα δολώσουμε στο παραγάδι.
Αν πρόκειται να χρησιμοποιήσουμε τη σουπιά στην καθετή, παίρνουμε μαζί μας το σώμα και, λίγο πριν αρχίσουμε να ψαρεύουμε, κόβουμε όπως παραπάνω, αναλόγως πάντα του μέγεθος των αγκίστρων που χρησιμοποιούμε.
Μεγάλη προσοχή πρέπει να δώσουμε ώστε να μην κολλήσουν επάνω τους κόκκοι άμμου θαλάσσης ή οποιαδήποτε άλλα ξένα σωματίδια, γιατί το δόλωμά μας θα χαλάσει και δεν θα το τρώνε τα ψάρια.
Περιγραφή
Η Σουπιά ή «Σηπία η κοινή», όπως είναι το επιστημονικό της όνομα, ανήκει στην οικογένεια των κεφαλόποδων και διαθέτει 10 πλοκάμια, εκ των οποίων τα δύο είναι μεγαλύτερα.
Μετά το κεφάλι επεκτείνεται το κυρίως σώμα που στην επάνω πλευρά του διαθέτει αβγοειδές όστρακο, το λεγόμενο κόκαλο της σουπιάς. Στο πίσω τμήμα του σώματός της βρίσκεται ο αδένας που εκκρίνει ένα μαύρο υγρό που ονομάζουμε μελάνι, μέρος του οποίου απελευθερώνει όταν αισθανθεί ότι κινδυνεύει. Με αυτό τον τρόπο θολώνει τα νερά και βρίσκει την ευκαιρία να ξεφύγει.
Ιδιότητες
Τρέφεται με γαρίδες και μικρά ψάρια, ενώ έχει την ικανότητα ν' αλλάζει τα χρώματά της και να τα προσαρμόζει ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται. Το μελάνι της χρησιμοποιείται στη ζωγραφική ενώ το κόκαλό της κονιορτοποιημένο είναι θαυμάσια σκόνη για καθαρισμό δοντιών!
Εκτός από νοστιμότατο φαγητό, είναι βεβαίως και θαυμάσιο δόλωμα στην καθετή στο παραγάδι, αλλά και ζωντανή, δολωμένη ολόκληρη σε ψάρεμα με μολύβι φύλακα.
ΣΑΛΠΑ
Ανάμεσα στα πολλά είδη ψαριών που ενδιαφέρουν τους ερασιτέχνες ψαράδες, υπάρχει και το φαγκρί. Παρά το ότι είναι αρκετά διαδεδομένο και μπορούμε να το συναντήσουμε σε πολλούς και διαφορετικούς βυθούς δεν ασχολούνται πολλή μαζί του . Το φαγκρί βρίσκεται πράγματι σχεδόν παντού, σε όλη τη Μεσόγειο, καθώς επίσης και στις Ατλαντικές ακτές της Ισπανίας, της Πορτογαλίας και του Μαρόκου, ενώ είναι πολύ συνηθισμένο είδος στα Κανάρια νησιά. Η όψη του είναι... «θυμωμένη», το σώμα του μυώδες και δυνατό, ενώ τα δόντια του είναι ανάμεσα σε εκείνα της συναγρίδας και της τσιπούρας. Πράγματι, αυτό το σπαρειδές έχει ποικίλες διατροφικές συνήθειες και συμπεριφέρεται τόσο σαν αρπακτικό όσο και σαν ψάρι που σκαλίζει το βυθό. Οι ώρες που κυνηγάει ή ψάχνει για τροφή μπορεί να είναι όλη την ημέρα και τη νύχτα, αλλά από την εμπειρία μας συμπεραίνουμε ότι στις περισσότερες περιπτώσεις τα κυνηγετικά του ένστικτα είναι πιο έντονα τις νυχτερινές ώρες. Την ημέρα το φαγκρί τσιμπάει πιο εύκολα στα φυσικά δολώματα που ρίχνουμε όμως κοντά στον βυθό. Ο pagrus-pagrus, όπως είναι το επιστημονικό του όνομα, βρίσκεται σε διάφορα βάθη (εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες), από λίγα μέχρι 90 και περισσότερα μέτρα. Κατά συνέπεια, το φαγκρί μπορεί να ψαρευτεί πολύ καλά από το σκάφος με καθετή, συρτή και drifting, αλλά ακόμη και από την ακτή, με το rock fishing
ΦΑΓΚΡΙ
Καθετή
Για μικρά - μεσαία φαγκριά: Μία από τις πιο αποδοτικές τεχνικές για μικρά και μεσαία φαγκριά (300-1000 γραμμάρια) είναι ασφαλώς η καθετή σε μεσαίο βάθος. Ψαρεύουμε δηλαδή σε ξέρες που βρίσκονται σε βάθος από 30 έως 50 μέτρα, αλλά ανάλογα με την περιοχή μπορεί να βρεθεί και σε διαφορετικά βάθη, γιατί η ένδειξη που αναφέραμε αφορά τις περισσότερες περιπτώσεις, που δεν αποτελούν όμως κανόνα.
Ο εξοπλισμός που θα χρησιμοποιήσουμε θα είναι μεσαίου μεγέθους: μηχανισμοί με μέγεθος 6000-8000, μάνα 0,35 ή νήμα 20 λιμπρών, δυνατά και ευαίσθητα καλάμια, με μήκος γύρω στα τρία μέτρα που είναι τα καλύτερα γι' αυτή την τεχνική. Τα παράμαλλά μας θα έχουν δύο ή τρία αγκίστρια, με μέγεθος ανάλογο με το μέγεθος των ψαριών που υποθέτουμε ότι υπάρχουν στην περιοχή, και ενδεικτικά θα χρησιμοποιήσουμε σφυρήλατα αγκίστρια με παπαγάλε μύτη και μέγεθος 2/0-3.
Για δόλωμα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λωρίδες ή γόνο καλαμαριού και κομμάτια σαρδέλας. Τα πιο ορεκτικά και πιο ακριβά δολώματα, όπως σκουλήκια, μονοδόλια, σωλήνες και γαρίδες, μπορούν να αφεθούν κατά μέρος, γιατί αυτό το σπαρειδές δεν είναι ιδιαίτερα «εκλεκτικό», και όταν αποφασίσει να τσιμπήσει χτυπάει πραγματικά τα πάντα.
Για μεγάλα φαγκριά:
Αν θελήσουμε να αναζητήσουμε μεγαλύτερα φαγκριά, πρέπει να ενισχύσουμε όλο τον εξοπλισμό: μάνα 0,50-0,60, παράμαλλά 0,50-0,70 και αγκίστρια 3/0-6/0. Και τα δολώματα πρέπει επίσης να έχουν μεγαλύτερες διαστάσεις, και θα φτάσουμε μάλιστα στο σημείο να παρουσιάσουμε ένα «σάντουιτς» που θα αποτελείται από ένα μεγάλο κομμάτι καλαμαριού, κατά προτίμηση μαζί με το κεφάλι, και μία σαρδέλα που θα δέσουμε μαζί, με ελαστικό νήμα. Μερικές φορές μπορούν να μας τύχουν και εκπλήξεις -γιατί αυτό το δόλωμα μπορεί να προσελκύσει και άλλα ψάρια, όπως συναγρίδες, σμέρνες, ή ροφούς. Αναζητώντας μεγάλα θηράματα, καλά θα κάνουμε να ψαρεύουμε με ένα μόνο αγκίστρι, και αν είναι απαραίτητο να φτάσουμε σε βάθος μέχρι και τα 100 μέτρα. Σ' αυτή την περίπτωση, εξαιρετικοί ψαρότοποι είναι οι μικρές ξέρες και οι μεμονωμένοι ύφαλοι που υψώνονται από μεγάλα βάθη.
Στο ψάρεμα του φαγκριού, καλό είναι να χρησιμοποιήσουμε και μαλάγρα. Γι' αυτό τον σκοπό, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις σακούλες με λιωμένη σαρδέλα που μπορούμε να βρούμε στα καταστήματα ειδών αλιείας, καθώς και τους ειδικούς μαλαγρωτές με λάμες, οι οποίες κινούνται από τον κυματισμό του σκάφους και κόβουν τις σαρδέλες, δημιουργώντας ένα ελκυστικό ίχνος.
Light drifting
Εδώ ισχύει πάνω-κάτω ότι είπαμε για την καθετή, όσον αφορά το είδος και τις διαστάσεις του εξοπλισμού, της πετονιάς και των αγκιστριών. Συνήθως όμως, στο drifting χρησιμοποιούμε ένα μόνο αγκίστρι στο τέλος της αρματωσιάς, που δένουμε σε ένα παράμαλλο με μήκος περίπου ενάμισι μέτρο, με το μολύβι τοποθετημένο στο τέλος της μάνας. Μπορούμε όμως να χρησιμοποιήσουμε και αρματωσιά με το μολύβι στο τέλος και το παράμαλλο τοποθετημένο πριν από αυτό. Σ' αυτή την περίπτωση μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αποσπώμενο μολύβι: το έρμα δένεται με ένα κομμάτι πετονιά με μήκος 1-1,5 μέτρα, με διάμετρο μικρότερη και από της μάνας και από του παράμαλλου. Με αυτό τον τρόπο, αν το μολύβι μαγκώσει, αυτό το κομμάτι πετονιάς θα σπάσει από το τράβηγμα μας ή από το τράβηγμα ενός ψαριού που θα έχει τσιμπήσει, και θα μπορέσουμε έτσι να σώσουμε το θήραμα και το παράμαλλο.Και βέβαια, στην περίπτωση αυτή ένα καλό μαλάγρωμα δεν μπορεί παρά να δώσει καλύτερα αποτελέσματα.
Συρτή
Στα νυχτερινά ψαρέματα συρτής με ζωντανό, θα έχετε την τύχη να συναντήσετε ορισμένα ωραία φαγκριά. Σχεδόν πάντα να ψαρεύεται με ζωντανό δόλωμα, αλλά σε μερικές περιπτώσεις τα ψάρια χτυπάνε και στα τεχνητά. Ένα ψάρι «σκαλιστής», που τις νυχτερινές ώρες μετατρέπεται σε αρπακτικό, δεν μπορεί παρά να είναι «τρομερός χαρακτήρας»!
Rock fishing
Τα φαγκριά μπορούν να ψαρευτούν και από την ακτή, αρκεί να υπάρχουν οι συνθήκες που θα τα κάνουν να σταθούν κοντά στην ακτή: βαθιά νερά και πολλή ησυχία. Για το ψάρεμα του φαγκριού από την ακτή χρειάζεται εξοπλισμός με μεσαία δύναμη, αν νομίζουμε ότι τα ψάρια είναι μικρά ή μέτρια, αλλά αν το μέγεθος τους ξεπερνάει τα 3-4 κιλά χρειαζόμαστε πραγματικά σκληρά εργαλεία. Να έχουμε υπόψη μας ότι σε μερικά μέρη αυτό το σπαρειδές μπορεί να φτάσει και να ξεπεράσει τα 10 κιλά σε βάρος. Όσον αφορά τα δολώματα, ισχύουν όσα είπαμε για την καθετή και το drifting.
ΣΥΝΑΓΡΙΔΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου