ΑΡΜΑΤΩΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΙΚΗ ΜΟΛΥΒΙ ΦΥΛΑΚΑ

Η διαφορά αυτής της παραλλαγής ψαρέματος με ζωντανό είναι και το τελικό κομμάτι της αρματωσιάς .
Για να το τελειοποιήσουμε και να αυξήσουμε τις πιθανότητες σύλληψης μελετήσαμε ένα πολύ πιο κοντό παράμαλλο σε σχέση με το συνηθισμένο κανόνα αυτής της τεχνικής.
Με προοπτική να κάνουμε το δόλωμα να ακολουθήσει τα φρύδια και τα απομονωμένα βράχια όσο πιο κοντά γίνεται αποδεικνύεται πιο αποτελεσματικό ένα παράμαλλο των 4-5 μέτρων παρά ένα μακρύτερο που εξαιτίας του ρεύματος και του δολώματος θα μπορούσε να ακολουθήσει μια πιο κυματιστή πορεία και συνεπώς λιγότερη ακριβή.
Ένα άλλο μικρό κόλπο που υιοθετήσαμε είναι το περαστό μολύβι φύλακας που βαραίνει λιγότερο το δόλωμα χωρίς να τρομάζει το ψάρι την στιγμή του τσιμπήματος.
Δηλαδή τοποθετούμε μία χάνδρα πριν το στριφτάρι μας και περνάμε το μολύβι μας με μία παραμάνα απάνω στο νήμα πίσω από την χάντρα ώστε να τερματίζει στην χάντρα , με ένα τόσο κοντό παράμαλλο μπορούμε όταν η χάντρα τερματίσει στο καλάμι μας να μαζέψουμε το υπόλοιπο της πετονιάς με το χέρι
Ολοκληρώνοντας λοιπόν τις δοκιμές μας καταλήξαμε στο πώς να φτιάξουμε το παράμαλλο μας .

Το παράμαλλο φτιάχνεται με fluorocarbon διαμέτρου 0,40 – 0,50 διπλαρώνοντας τα τελευταία εκατοστά , η καλύτερα εκεί όπου βρίσκονται τα δύο αγκίστρια .
Τα αγκίστρια έχουν μέγεθος ανάλογο με το δόλωμα και κατά προτίμηση μικρή διάμετρο σε σχήμα παπαγαλέ για να έχουμε καλύτερο κάρφωμα.
Ο συνδυασμός ταχύτητας με μικρότερη από ένα κόμβο και κοντού παράμαλλου σε πορείες κυκλικές πλέον τις βάρκας μας ,επιτρέπει να περνάμε σύρριζα το δόλωμα μας στα φρύδια και στα απομονωμένα βράχια μέτρο με μέτρο εξερευνούμε πιο εύκολα τους δύσκολους βυθούς και προκαλούμε ακόμα και τα πιο δύσπιστα αρπακτικά.

Αγκίστρια
Δύσκολο και πολύπλοκο το θέμα της επιλογής αγκιστριών. Οι εταιρείες φροντίζουν να το κάνουν ακόμη πιο δύσκολο. Με τα νούμερα που αντιπροσωπεύουν το μέγεθος των αγκιστριών γενικότερα υπάρχει σύγχυση στην αγορά. 3/0- 4/0- 5/0- 6/0- 7/0- 8/0- 9/0- 10-0, αυτά τα μεγέθη είναι κατάλληλα για το ψάρεμα με μολύβι-φύλακα. Ανάλογα το δόλωμα και το μέγεθός του, επιλέγουμε ποια θα χρησιμοποιήσουμε. Για καλαμάρι και σουπιά χρησιμοποιούμε 2 αγκίστρια, ένα συρόμενο και ένα σταθερό. Τα δύο αυτά δολώματα μπαίνουν ανάποδα. Δηλαδή η ουρά τους κοιτάζει προς την αρματωσιά μας. Το συρόμενο αγκίστρι μπαίνει στην ουρά και το σταθερό στο κεφάλι. Για το συρόμενο, ανάλογα το μέγεθος του δολώματος, επιλέγουμε αγκίστρια σε μέγεθος από 3/0 έως 5/0 και για το σταθερό από 5/0 έως 10/0.
Μη σας τρομάζει το μέγεθος του αγκιστριού. Για τα ψάρια που ζητάμε και το μέγεθος του στόματός τους τα αγκίστρια αυτά δεν είναι μεγάλα. Τα υπόλοιπα ζωντανά δολώματα που είναι κυρίως ζαργάνα, μελανούρι, γόπα, κέφαλος, σκαρμός κ.ά. το κεφάλι όταν δολώνουμε κοιτάζει προς την αρματωσιά μας. Το συρόμενο αγκίστρι το περνάμε στα χείλια του ψαριού (και τα δύο) και το σταθερό το πιάνουμε επιδερμικά ή με λαστιχάκι ή ελαστικό νήμα στο σημείο που ενώνει η ουρά με το σώμα. Αν τα ψάρια είναι μικρά (περίπου 15 εκατοστά), βάζουμε ένα μόνο αγκίστρι στα χείλια. Για τα μεγαλύτερα σε μήκος ψάρια βάζουμε 2 αγκίστρια. Και για τα ψάρια η επιλογή σε μέγεθος αγκιστριού γίνεται ανάλογα το μήκος τους. Μπορούμε να αρματώσουμε με 3 αγκίστρια. Δύο συρόμενα και ένα σταθερό.

Ζωντανά δολώματα
Τρόπος για να κρατιούνται για ώρες ζωντανά τα δολώματα. Εξειδικευμένοι κόμποι. Πολύ καλή γνώση του βυθόμετρου.
Περιοχές που κρατάνε ψάρια κ.ά.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται δύσκολα.
Οποιος ασχοληθεί μπορεί αρχικά να απογοητευτεί. Ισως και να μην του αρέσει η τεχνική αυτή, να μην ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του. Είναι όμως μια πολύ καλή τεχνική που σε όσους την κατέχουν χαρίζει συγκινήσεις.
Ακόμη και το πώς θα καρφώσει ο ψαράς το ψάρι που χτυπάει στο δόλωμά του είναι τέχνη. Οι έμπειροι έχουν τη δυνατότητα να αναγνωρίζουν από το χτύπημα και το πώς αντιδρά το ψάρι μετά το κάρφωμα στα αγκίστρια τους τι ψάρι είναι.
Σχεδόν σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν θιασώτες της τεχνικής. Ακόμη και στους πολύ ψαρεμένους τόπους η τεχνική αυτή αποδίδει.
Για την επιλογή του τόπου και τα κατάλληλα μέρη για φύλακα δεν μπορούμε να πούμε και πολλά πράγματα.
Τα ψάρια χωρίζονται σε δύο κατηγορίες.
Σε αυτά που μεταναστεύουν και σε αυτά που κατοικούν μόνιμα σε μια περιοχή.
Τα μονόπετρα, οι αποχες και τα σημεία που συγκεντρώνουν κοπάδια από μικρά ψάρια είναι πολύ πιθανά σημεία για να ψάξουμε για ψάρια. Κλείνοντας με την τεχνική αυτή θα ήθελα να αναφέρω το σημαντικότερο απ' όλα.
Ο ψαράς είναι διαχειριστής. Τα ψάρια δεν είναι ατελείωτα. Για να έχουμε πάντα, θα πρέπει ανάλογα να κάνουμε και σωστή διαχείριση.
Ολοι έχουμε τους τόπους που ψαρεύουμε. Υποχρέωσή μας είναι να τους προστατεύουμε.
Για να έχουμε πάντα ψάρια, χρειάζεται το μυαλό να λειτουργεί πάνω από τον ενθουσιασμό και την απληστία.
Καμία τεχνική ψαρέματος δεν γίνεται να μαθευτεί μέσα από σχετικά κείμενα ή γραφτά. Για να είναι σε θέση κάποιος να πει ότι έχει μάθει μια τεχνική ψαρέματος, θα πρέπει να έχει εμπειρίες. Οι εμπειρίες έρχονται με την τριβή, με τις δοκιμές και τις ώρες που αφιερώνουμε για να πειραματιζόμαστε και να επιχειρούμε. Η σειρά των άρθρων αυτών δεν είναι τίποτα περισσότερο από μερικές βασικές αρχές για την τεχνική. Αποτελούν τον μπούσουλα ή αν θέλετε το κίνητρο για να γίνει μια αρχή.Υπομονή, επιμονή και καλή δύναμη στην προσπάθειά σας. Για τους ερασιτέχνες ψαράδες όλα αρχίζουν και τελειώνουν με την επαφή που έχουμε με τη γαλανή.

Δοχείο για... ζωντανό δόλωμα

Οσοι ψαρεύουν με ζωντανό δόλωμα γνωρίζουν την αναγκαιότητα ύπαρξης προϋποθέσεων για να διατηρούνται τα δολώματα ζωντανά για αρκετές ώρες. Δεν είναι εύκολο το ψάρεμα με ζωντανά δολώματα γιατί αρχική προϋπόθεση είναι να μπορούμε να τα πιάσουμε.

Για την τεχνική του φύλακα, ζόκας, δολωμένου ιντζίκου αλλά και παραγαδιών με ζωντανό, η ύπαρξη ζωντανών δολωμάτων αποτελεί τη βασικότερη προϋπόθεση για να γίνει το ψάρεμα. Καλαμάρια, σουπιές, ζαργάνες, γόπες, κοκκάλια, λούτσοι κ.λπ. είναι δολώματα που αποδίδουν ανάλογα την εποχή και τα ψάρια.

Οποιος γνωρίζει τις τεχνικές για να πιάσει τα δολώματα έχει και τις προϋποθέσεις για να ψαρέψει εκείνα τα ψάρια που αποτελούν όνειρο για την πλειοψηφία των ψαράδων. Η διατήρηση των ζωντανών δολωμάτων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Γνωρίζουμε ότι οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν ανάλογα την εποχή είναι ο πρώτος και σημαντικότερος παράγοντας. Η ζέστη ή το κρύο επηρεάζει αντίστοιχα και τη θερμοκρασία του νερού που υπάρχει στον κάδο, με αποτέλεσμα τα δολώματά μας κάποιες φορές να μην αντέχουν για πολλή ώρα. Αν εξαιρέσουμε όσους έχουν σκάφη που από την κατασκευή τους διαθέτουν «δοχείο ζωντανού», οι υπόλοιποι πρέπει να το κατασκευάσουν. Ο κάδος θα πρέπει να διαθέτει μόνωση για να μπορεί να διατηρεί για μεγάλο διάστημα σταθερή τη θερμοκρασία του νερού στο εσωτερικό του.
Συνήθως ο ευκολότερος τρόπος είναι η χρήση ενός παλιού ψυγείου πάγου. Εχει διπλά μονωμένα τοιχώματα και είναι πολύ εύκολο να τον επεξεργαστούμε.
Αν υπάρχει ιδιαίτερη ανάγκη για κατασκευή κάδου με συγκεκριμένες διαστάσεις και σχήμα, το κόντρα-πλακέ θαλάσσης είναι το καλύτερο υλικό γι’ αυτή την κατασκευή. Κατασκευάζουμε τον κάδο με κόντρα- πλακέ θαλάσσης, πάχους από 10 έως 18 χιλιοστά, ανάλογα το μέγεθός του και μετά για να τον στεγανοποιήσουμε περνάμε στο εσωτερικό υγρό πολυεστέρα με στεγνωτικό χωρίς ύφασμα. Τρία χέρια επάλειψης με πολυεστέρα είναι αρκετά για να στεγανοποιήσουν τον κάδο. Το μέγεθος του κάδου καθορίζεται από τον διαθέσιμο χώρο που έχουμε στο σκάφος αλλά και από τον αριθμό των δολωμάτων που θα μεταφέρουμε.
Για να έχετε μια εικόνα, ένας κάδος διαστάσεων 30 x 30 x 30 (ύψος, πλάτος, φάρδος) μπορεί να μεταφέρει άνετα περίπου 7-8 καλαμάρια μεσαίου μεγέθους. Ο κάδος θα πρέπει να διαθέτει (στην κάτω πλευρά) μια έξοδο με βάνα για το άδειασμά του. Στην πάνω πλευρά να έχει υπερχείλιση για να φεύγει το νερό και τέλος, να διαθέτει υποδοχή για την τροφοδοσία του νερού. Εάν η διάμετρος του σωλήνα που τροφοδοτούμε νερό τον κάδο είναι 1/2 ίντσας, η υπερχείλιση θα πρέπει να έχει διάμετρο 1,5 έως 2 ίντσες για να μπορεί να φεύγει με ευκολία το νερό ακόμα και όταν το σκάφος κουνάει. Να κλείνει πολύ καλά από την πάνω μεριά στο σημείο που βάζουμε και βγάζουμε τα δολώματα για να μην τρέχουν τα νερά.

Η τροφοδοσία του κάδου με νερό γίνεται με βυθιζόμενη αντλία. Ο καλύτερος τρόπος είναι η τοποθέτηση αντλίας στον καθρέπτη του σκάφους. Η εγκατάσταση της αντλίας μπορεί να είναι μόνιμη ή αφαιρούμενη. Για να μεταφέρεται το νερό από τη θάλασσα στον κάδο του ζωντανού υπολογίζοντας το ύψος του καθρέπτη και την απόσταση που θα τοποθετήσετε τον κάδο. Μια αντλία ισχύος 500 λίτρων ανά ώρα είναι αρκετή. Αν ο κάδος είναι μεγάλος, ίσως χρειάζεται και μεγαλύτερη, 600-700 λίτρων ανά ώρα. Συνήθως οι αντλίες αναγράφουν την ικανότητα άντλησης νερού σε γαλόνια. Επομένως, οι δυνατότητες ανακύκλωσης του νερού είναι πολύ μεγαλύτερες.
Την αντλία θα τη συνδέσουμε με διακόπτη για να μπορούμε να την ανοίγουμε και να την κλείνουμε όποτε θέλουμε.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι φωτογραφίες αποτελούν πολύ καλύτερη λύση για να πάρετε μια εικόνα για το πώς λειτουργεί το σύστημα τροφοδοσίας του κάδου για τα ζωντανά δολώματα. Αν «πιάνουν τα χέρια σας» μπορείτε να φτιάξετε πολύ καλή εγκατάσταση και κάδο για ζωντανό δόλωμα.πανω: Ζαργάνες στο δοχείο του ζωντανού δολώματος.

Το μέγεθος της βυθιζόμενης αντλίας είναι μικρό.

Στο καπάκι του δοχείου έχει τοποθετηθεί πλαστικό τζάμι για τον έλεγχο των δολωμάτων.

Kάτω από το καπάκι έχει τοποθετηθεί λάστιχο για στεγανοποίηση.

Αν είναι καλή η κατασκευή του δοχείου, τα καλαμάρια μένουν ζωντανά για πολλές ώρες.

Η τοποθέτηση της αντλίας στον καθρέπτη μπορεί να γίνει με μόνιμη εγκατάσταση ή να αφαιρείται.

Η υπερχείλιση διώχνει το νερό στη θάλασσα, το διάφανο λάστιχο είναι για την τροφοδοσία νερού από την αντλία και η βάνα χαμηλά για να αδειάζουμε το δοχείο.