Λυθρίνια στο κρύο

Είναι όμορφο, απαιτητικό, έξυπνο και πεντανόστιμο. Θα το πιάσουμε όμως με φρέσκο δόλωμα που πρέπει κάθε φορά να είναι διαφορετικό και εκλεκτό!!!            

Tα αλιευτικά εργαλεία που θα χρησιμοποιήσουμε είναι διπλάρι ή και μονάγκιστρο, ενώ το κοινό και στις δύο περιπτώσεις είναι η ποιότητα των υλικών. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αγκίστρι με μέτρια κοιλιά με μεσαίο έως μακρύ στέλεχος, που όμως πρέπει να διαθέτει αρπάδι που καρφώνει με το παραμικρό.

Τα παράμαλλα για το διπλάρι θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 60 πόντοι, ενώ για το μονάγκιστρο 80 πόντοι έως 1 μέτρο.
Το λυθρίνι είναι ένα από τα ομορφότερα και νοστιμότερα ψάρια, που όμως δεν θα πιαστεί ποτέ με επιπόλαια υλικά, δολώματα και τεχνική.Είναι μίζερο όσον αφορά τη διατροφή του και πρέπει να του «σερβίρουμε» το δόλωμα όσο μπορούμε πιο φρέσκο, ζωντανό κατά προτίμηση και ποτέ κατ' επανάληψη. Αν πιάσουμε ένα λυθρίνι με δόλωμα καραβιδάκι ζωντανό ή γαρίδα, που είναι από τα αγαπημένα του, την επόμενη φορά δεν θα του το προσφέρουμε αμέσως. Το αφήνουμε να το ζητήσει κι έτσι θα το φάει πιο εύκολα. Μετά από δύο κατεβάσματα με κάτι άλλο, δολώνουμε εκ νέου με καραβιδάκι και ο λύθρινας το αρπάζει! Κάτι άλλο που χρειάζεται να προσέξουμε είναι ότι δεν θα πρέπει να πάμε για ψάρεμα με ένα είδος δολώματος, καλύτερα να έχουμε τουλάχιστον τρία διαφορετικά, όπως γαρίδα, καραβιδάκι και σκουλήκι, γιατί όπως είπαμε είναι ψάρι εκλεκτικό και οι προτιμήσεις του είναι κάπως απρόβλεπτες.                                                                                              

Το τσίμπημα
Σύμφωνα με την όρεξη του ψαριού, αν το λυθρίνι τσιμπάει με όρεξη (πράγμα πού συμβαίνει σπανιότατα), χρησιμοποιούμε κοντά παράμαλλα, όχι όμως κάτω από 40 πόντους, ενώ σε τσίμπημα χωρίς όρεξη ή μίζερο όπως συνηθίζει, χρησιμοποιούμε μακριά.
Σημαντικότατο ρόλο παίζει η αίσθηση της αφής, αυτό δηλαδή που θα νιώσουμε κατά την επαφή των δακτύλων μας με το ψάρι. Σπάνια θα αισθανθούμε δυνατό τσίμπημα, τις περισσότερες φορές ίσα - ίσα που το καταλαβαίνουμε, εκεί είναι που πρέπει να καρφώσουμε δυνατά και αποφασιστικά. Τότε θα νιώσουμε το κεφάλι που κάνει το λυθρίνι, μέχρι να το φέρουμε όμως πάνω στη βάρκα δεν είμαστε σίγουροι ότι έχει γίνει δικό μας. Το ψάρι με πονηριά κατά την άνοδο προσπαθεί να προσπεράσει την αρματωσιά γι' αυτό πολλές φορές δεν καταλαβαίνουμε τα κεφάλια του στο ανέβασμα, ενώ αν σταματήσουμε να τραβάμε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα το χάσουμε, γι' αυτό μαζεύουμε πάντα σταθερά, αργά ή γρήγορα, διατηρώντας όμως επαφή με το ψάρι. Βαρίδι χρησιμοποιούμε πάντα ανάλογα με το βάθος που ψαρεύουμε. Μικρό βάθος μικρό βαρίδι, μεγάλο βάθος μεγάλο βαρίδι.         

Το ψάρεμα
Απαραίτητο όργανο στο ψάρεμά μας είναι το βυθόμετρο. Με το όργανο αυτό επιλέγουμε τον τόπο ψαρέματος, αναζητώντας την τραγάνα όπου ζουν τα λυθρίνια και τα «ξαδέρφια» του τα φαγκρόπουλα ή τα τσαούσια. Το ψάρεμα του λυθρινιού γίνεται με το γνωστό τρόπο της καθετής και φυσικά οι καλύτερες εποχές είναι μέχρι την άνοιξη, όπου τα βράχια και γενικότερα οι τραγάνες του βυθού συνήθως δε έχουν φύκια, γεγονός που διευκολύνει το ψάρεμα.
Το βυθόμετρο
Οταν ψαρεύουμε μεσοπέλαγα, χάνουμε την επαφή μας με την πετονιά, γιατί το βάθος «σβήνει» τα τσιμπήματα των ψαριών. Οπως προαναφέραμε εκτός από λυθρίνια στους ίδιους τόπους βόσκουν φαγκρόπουλα, μπαλάδες και τσαούσια. Με οδηγό το βυθόμετρο, αρματώνουμε κατάλληλα την πετονιά, αρχίζοντας με 60άρα  στην κεντρική μάνα, συνεχίζοντας με 40άρα  μετά το στριφτάρι. Θυμίζουμε ότι το παράμαλλο που βρίσκεται στο βαρίδι, είναι το πιο μακρύ και είναι δολωμένο με ζωντανό σκουλήκι ή καραβιδάκι, ενώ στα υπόλοιπα αγκίστρια μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και γαρίδα.                                                                                                                                                        

Κατά το ανέβασμα έχουμε δύο επιλογές: Η μία είναι με τα χέρια και η άλλη με ηλεκτρικό μηχανάκι για να μην κουραζόμαστε και κυρίως για να μην υποφέρουν τα δάχτυλα των χεριών μας. Ολα αυτά μέχρι τα 30 περίπου μέτρα, μετά αναλαμβάνουμε εμείς, αφού θα έχουμε και την αίσθηση των «χτυπημάτων» των ψαριών. Αυτή άλλωστε είναι η συγκίνηση και ο ενθουσιασμός όταν τα αγκίστριά μας έχουν ψάρια. Ακριβώς όμως λόγω ενθουσιασμού και κούρασης, υπάρχει το ενδεχόμενο η πετονιά να πέφτει ακανόνιστα στο σκάφος και κατά συνέπεια να μπερδευτεί (αν δεν χρησιμοποιούμε καλάμι με μηχανάκι).
Βεβαίως, όσο πιο χοντρή είναι η πετονιά τόσο περισσότερο λιγοστεύει ο κίνδυνος για κάτι τέτοιο στην περίπτωση που ψαρεύουμε με το χέρι. Καλό είναι να προσέχουμε πάνω στον ενθουσιασμό μας, είναι προτιμότερο να χαθεί ένα ψάρι, παρά να μπερδευτεί το αλιευτικό υλικό. Η πρότασή μας πάντως για αποφυγή των ανωτέρω προβλημάτων είναι η χρήση καλαμιού με μηχανισμό ?ηλεκτρικό ή χειροκίνητο- και στο τύμπανο τυλιγμένο νήμα για καλύτερη αίσθηση των τσιμπημάτων.
Kείμενο - Φωτογραφίες Νίκος Λυμπερόπουλος